పిల్లికి తలస్నానం(ఒక జ్ఞాపకం -8)
చిన్నపిల్లల అల్లరి వెనుక ఎంతో అమాయకత్వం మరియు మానవత్వం దాగి వుంటాయనిపిస్తుంది.
నా మేనల్లుడు కళ్ళె అనంత కృష్ణ చిన్నప్పుడు చేసిన ఓ అల్లరి పని చెప్తాను. అనంత్‍కి అప్పుడు మహా అంటే ఒకటిన్నర సంవత్సరాల వయసుంటుంది.
మా ఇంట్లో ఓ చిన్న పిల్లి వుండేది అప్పట్లో.
మా నాన్న గారికి పిల్లులంటే చాలా ఇష్టం. ఆయన ట్రాన్స్ఫర్లరిత్యా మేం ఎన్ని ఊర్లు మారినా ప్రతి ఊరిలో ఓ పిల్లి వచ్చి అర్జెంట్‍గా మా ఇంట్లో మెంబర్‍గా మారిపోయేది. వాటికి ఎలా తెలుస్తుందో ఇక్కడ ఒక పిల్లి ప్రేమికుడు వున్నాడని. బదిలీ రిత్యా ఆ ఊరు వదిలి వెళ్ళేటప్పుడు బాగా మాలిమి అయిన ఆ పిల్లిని వదలి వెళ్ళాలంటే ఎలాగో వుండేది. కుక్కనయితే తీసుకెళ్ళవచ్చు కానీ పిల్లుల్ని ఎవరూ తీసుకెళ్ళరు అని చెప్పి నన్ను నచ్చజెప్పేవారు.
’పిల్లి ఇంటిని ఇష్టపడుతుంది, కుక్క మనుషుల్ని ఇష్ట పడుతుంది. వేరే ఊరికి తీసుకువెళ్ళినా కూడా పిల్లి పాత ఊర్లో ఇంటిని తలచుకుని బెంగపెట్టుకుంటుందని చెప్పి నన్ను కన్విన్స్ చేసేవారు.
మా నాన్న గారు వాటితో బాగా ఆడుకొనే వారు. మాకు చిన్నప్పుడు ఇది బాగా కాలక్షేపంగా వుండేది.
ఓ పుల్లని పిల్లి ముందు కదిలిస్తే అది యమ సీరియస్‍గా దాన్ని పట్టుకోటానికి ప్రయత్నించేది. పుల్లని దానికి అందనీయకుండా ఆడిస్తూ వుండేవాళ్ళం మా నాన్నగారి అధ్వర్యంలో.
పుల్ల ఆట ఒక్కటే కాక, దాని ముందు అద్దం పెడితే అది దాని ప్రతిబింబాన్ని చూసి తనప్రత్యర్థిగా భావించి కలబడటం, మన నోటికి చేయి అడ్డుపెట్టుకుని ’మ్యావ్.మ్యావ్’ అని అరిస్తే అది ఇంకో పిల్లివచ్చిందేమోనని కంగారు పడటం, మన అరచేత్తో దానిని వెనక్కు తొస్తే అది ఇంకా వేగంగా ముందుకు వచ్చి మనల్ని తోయటం, ఇవన్నీ పిల్లిని ఆడించే క్రీడలలో ప్రధానాంశాలు.
ఇదిలా వుండగా వేసవి శెలవులకి మా అక్కయ్య వాళ్ళు ఓ సారి కడపకి వచ్చారు. అప్పటికి మా నాన్నగారు రిటైర్ అయి కొత్తగా దొరికిన విశ్రాంతిని మనసారా ఆస్వాదిస్తున్నారు. నేను అప్పుడు ఇంటర్మీడెయేట్ మొదటి సంవత్సరం చదువుకుంటున్నాను. మా అక్కయ్య కొడుకు పేరు అనంతకృష్ణ. వాడి కూడా చాలా చిన్నవాడు. ఈ పిల్లి క్రీడలని బాగా ఎంజాయ్ చేసేవాడు.
మేమంతా ఒక రోజు భోజనాలు చేస్తుంటే మా పెంపుడు పిల్లి కాస్తా దూరంగా హాల్లో కుర్చీపై కూర్చుని తన ఒళ్ళు తానే నాక్కుంటూ వుంది. మీరూ చూసే వుంటారు పిల్లులకు అది సహజ లక్షణం. తన పంజాని నోటి దగ్గరగా తెచ్చుకుని, పంజాని తడిచేసుకుని తన మొహం మొత్తం తుడుచుకుంటుంది. అందినంత మేరా నేరుగా నాలుకతో ఒళ్ళు నాక్కుంటుంది, అందని భాగాల్ని తడి చేసుకున్న తన పంజాతో తుడుచుకుంటుంది. ఇది పిల్లి లక్షణం. పులులు కూడా ఇలాగే చేసుకుంటాయని ఇటీవల్ యూ ట్యూబ్‍లోనూ, సఫారిలోను చూడటం జరిగింది.
ఇలా నాక్కుంటున్న పిల్లిని ఆసక్తిగా కాసేపు చూసిన మా మేనల్లుడు, చివరికి అడిగాడు ’అదేం చేసుకుంటోంద’ని.
మేము సరదాగా ’అది స్నానం చేస్తోంది’ అని చెప్పాం.
వాడికి ఏమనిపించిందో ఏమో సాలోచనగా తలూపాడు.
ఆ రోజు మధ్యాహ్నం మేమంతా ఎవరి పనుల్లో వాళ్ళుండగా ఉన్నట్టుండి పెద్దగా పిల్లి అరుపులు వినిపించాయి. అది ప్రాణభయంతో అరుస్తోందని అర్థమవుతోంది. ఏమయిందా అని వెళ్ళి చూస్తే ఇంకేముందీ, పిల్లి కాస్తా మా పెరట్లో వున్న బావి నీళ్ళలొ మునుగుతో తేలుతూ అరుస్తోంది.
మాకు కాసేపు ఏమీ అర్థం కాలేదు. పిల్లి బావిలో ఎలా పడిందో అర్థం కాలేదు. చూస్తే అక్కడే వున్న అనంత్, చిన్ని కృష్ణుడిలా నవ్వుతూ చెప్పాడు
"పిల్లికి తలస్నానం చేయించాలని నేనే బావిలోకి వదిలాను.కాసేపయినాక తీద్దాం. పాపం అది నీళ్ళు లేక తన నాలుకతొ స్నానం చేసుకొంటోంటుంది కద అందుకే ఇలా అన్నమాట"
మాకేమనటానికీ తోచలేదు.
బావిలో చూస్తే పిల్లి పరిస్థితి అయోమయంగా వుంది. చేతికందే లోతు కాదు.చేద(తాడు) వేస్తే కనీసం పదహైదు అడుగుల తాడు బావిలోకి వెళుతుంది నీటిపైభాగానికి బిందే తగలటానికి.
బావిలోకి దిగ గలిగిన సామర్థ్యం మాకెవ్వరికీ లేదు. వెళ్ళి ఎవర్నయినా పిలుచుకు రావాలంటే అంతవరకు పిల్లి పరిస్తితి ఎలా వుంటుందో అని ఆందోళన.
ఈ లోగా అది కాస్తా కాస్తా ఈదుతూ, ఓ చివరికి చేరుకుని బావి చుట్టురా తాపడం చేసిన బండల్ని గోళ్ళతొ పట్టుకుని నిలబడింది. సగం శరీరం నీళ్ళలోనే వుంది. అప్పుడప్పుడూ పట్టూ జారి నీళ్ళలోకి పడిపోయి, మళ్ళీ పంజా చాచి గోళ్ళతో గోడల్ని పట్టుకుని నిలబడే ప్రయత్నం చేస్తోంది.
ఈ జీవన పోరాటంలో అది అరవటం మానేసింది. ఈత కొట్టటం, నిలదొక్కుకోవటం, గోళ్ళతో గోడల్ని పట్టుకోవటం వీటి మీద వుంది దాని ఏకాగ్రత అంతా. పైనుంచి మేమంతా బావిలోకి తొంగి చూస్తూ దానికి అలవాటయిన ’కాషీ, కాషీ’ అన్న పిలుపులతో దాన్ని సంబోధిస్తూ వుండటం వల్ల దానికి కాస్తా ధైర్యం చిక్కింది.
అది జాలిగా మా వంక తలెత్తి చూస్తూ వుండిపోయింది.
ఈ లోగా మా అమ్మగారు ఎవరితో మాట్లాడకుండా లోపలికి వెళ్ళి ఓ వెదురు బుట్ట పట్టుకోచ్చి, దానికి నాలుగువైపులా పురికోసా దారంతో వుట్టిలాగా కట్టి సిద్దం చేసారు. ఆ ఉట్టి లాంటి వెదురు బుట్టని చేంతాడు చివర్న కట్టి బావిలోకి వదలాలి. అదీ ప్లాను.
బుట్ట నీళ్ళలొ స్థిరంగా వుండటానికి అని చెప్పి బుట్టలో పెద్ద గుండ్రాయి ఒకటి ఏర్పాటు చేసి, ఓ చిన్న ప్లాస్టిక్ కప్పులో కాసిన్ని పాలు పోసి అదీ బుట్టలో పెట్టి, ఆ బుట్టని మెల్లిగా బావిలోకి వదిలాము.
సహజంగానే పిల్లి ఈ బుట్ట, ఈ హడావుడి చూసి కంగారు పడి, మరొక్క సారి పట్టు జారి నీళ్ళలోకి పడిపోయింది.
అది తిరిగి అంచుని పట్టుకుని నిలబడే వరకు వేచి చూసి, మరొక్క సారి బుట్టని లాఘవంగా దాని దగ్గరగ తీసుకువెళ్ళాము. మా అదృష్టం బాగుండీ ఈ మారు అది బుట్టలోకి దూకి కూర్చుంది. పాలని ముట్టుకోను కూడా ముట్టుకోలేదు. ఓ మూలగా ముడుచుకుని కూర్చుంది. ఇక లాఘవంగా తాడుని పైకి లాగటంమొదలెట్టి ఆ బుట్టని పైకి తెచ్చి పిల్లిని అందుకున్నాం.
అది పైకి చేరుకోగానే మా అమ్మగారు దాన్ని దగ్గరగా తీసుకోని టవల్తో దాని వళ్ళంతా తుడిచి, ఇంకో వెచ్చటి టవల్లో దాన్ని చుట్టి పెట్టి దగ్గరే వుంచుకున్నారు. అప్పటికి గాని దానికి ధైర్యం చిక్కలేదు.
కొసమెరుపు ఏంటంటే అప్పటి నుంచి, అది ఆ వయసు పిల్లలు కనపడితే చాలు తోక లావుగా చేసుకుని పరుగో పరుగు. పిల్లలంటే దానికి అప్పటి నుంచి టెర్రర్.
అది దాని మనస్సును ఆ విధంగా కండీషన్ చేసేసుకుందన్న మాట.
అదండీ పిల్లికి తలస్నానం ముచ్చట.
-రాయపెద్ది వివేకానంద్.
all rights reserved.
No comments:
Post a Comment