కలువపూలు

ఒక ఙ్గాపకం -15

"కలువపూలు"

-----

"సార్ ఈ ప్లేస్ ఎక్కడ?" అని అడిగాడు నా ఫేస్ బుక్ లో నేను ఈ వేళ మార్చిన ప్రొఫైల్ పిక్ చూసి వేణు, ఒక ఫ్రెండ్.

"భద్రాచలం నుండి పాపి కొండలు వెళ్ళటానికి బోటు ఎక్కటానికి ఒక ముఫై కిలోమీటర్లు కార్లో వెళుతుండగా తీసుకున్న పోటో అది" అని చెప్పాను. 

"చాలా బాగుంది" అని చెప్పాడు వేణు.

ఆ ఫోటో చూస్తుంటే ఒక ముచ్చట ఙాపకం వచ్చింది.

ఇది జరిగి ఒక నాలుగు సంవత్సరాలు అవుతోంది. నేను, మా శ్రీమతి, ఇద్దరు పిల్లలు. పాప అప్పటికి ఇంటర్ చదువుతోంది. బాబు అప్పటికి తొమ్మిదవ తరగతి చదువుతున్నాడు.

హైదరాబాద్ నుంచి కార్లోనే వెళ్ళాం. భద్రాచలం లో స్టే.

భద్రాచలం లో గోదావరిలో తగినంత నీటి మట్టం లేక పోవటం వల్ల ఓ ముఫై కిలోమీటర్లు వెళ్ళీ లాంచి ఏక్కాలని, చెప్పారు టూర్ ఆపరేటర్లు. వారే ఆటోలు ఏర్పాటు చేసారు అక్కడికి వెళ్ళటానికి.  కాని మేము సరదాగా మా కార్లోనే వెళ్ళాం.

ఆ ముఫై కిలోమీటర్ల కారు ప్రయాణం లో ఎన్నో అద్భుతమైన దృశ్యాలు. చాలా ఆనందించాము. అక్కడక్కడా ఆగి ఫోటోలు తీసుకున్నాము.

అప్పుడు జరిగింది ఒక చిన్న సంఘటన. అది పెద్ద ప్రాముఖ్యమున్న సంఘటన ఏమీ కాదు, కాని నన్ను అది చాలా రోజుల పాటు తీవ్రంగా ఆలోచింపజేసింది.

అది ఏమిటంటె చెప్తాను వినండి.

దారిలో ఒక పెద్ద సరస్సు. రోడ్డు ప్రక్కనే వుంది. దాని నిండా కలువ పూలు. చూడ్డానికి బాగా అందంగా వుందా దృశ్యం. ఆ కలువపూలు కోసుకోవాలని కోరిక వున్నా, సరస్సు చుట్టూ వున్నగుబురుగా వున్న చిన్న చిన్న చెట్లను దాటి నీళ్ళదాకా వెళ్ళటానికి ధైర్యం చాలలేదు. నాకు గాని, మా వాళ్ళకు గాని. ఉన్న విషయం చెప్పుకోవటాన్కి సిగ్గెందుకు, నాకు ఈత రాదు కూడాను. జీరో బడ్జెట్ మాధవరెడ్ది గారు ఎన్నో సార్లు పిలిచారు నన్ను ఈత నేర్పిస్తాను రమ్మని. వెళ్ళాలి ఒక మారు. ఆయనకు ఈత రాని వాళ్ళను చూస్తే ఎంత జాలో.

సరె విషయానికి వస్తాను.

అందని ద్రాక్షపండ్లు పుల్లన అన్న చందంగా, మేము ఆ కలువలను కేవలం ఫోటోలు తీసుకుని తృప్తిపడి తిరిగి ప్రయాణం ప్రారంభించాము. అంతా ఒక అరకిలోమీటరు వెళ్ళివుంటాము. అప్పుడు జరిగింది ఆ సంఘటన.

ఆడబోయిన తీర్థం ఎదురైనట్టు, కోరుకున్న పెన్నిధి దొరికినట్టు బోలెడు కలువపూలు పట్టుకుని ఓ కుర్రాడు మా ముందు వెళుతున్నాడు. వాడికి నిండా పది పన్నెండేళ్ళు వుంటే  ఎక్కువ. ఉత్తిగా నిక్కరు ఒక్కటీ వేసుకుని , సైకిల్ మీద వెనుక కూర్చుని వున్నాడు. వాళ్ళ అన్న అనుకుంటాను, వాడికన్నా ఓ అయిదారేళ్ళు పెద్ద కుర్రాడు సైకిలు తొక్కుతున్నాడు. ప్రపంచాన్నంతా గెలిచినంత అనందం వారి మొహాలలో వుంది. ఏదో కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు, నవ్వుకుంటున్నారు. చాలా స్వచ్చంగా వుంది వారి జీవిత విధానం. బహుశా అక్కడికి దగ్గర్లో ఏదో పల్లె వారనుకుంటా. ఇందాకటి సరస్సులో, ఈత కొట్టి, బోలెడు కలువపూలను హస్తగతం చేసుకుని హాయిగా వెళుతున్నారు.

మా పిల్లలు, మా ఆవిడ గమనించలెదు వారిని. కార్లో ఏదో వారి కబుర్లలో వారున్నారు.

నేను కారును ఆ కుర్రాళ్ళ ప్రక్కగా పోనిస్తూ, కాస్తా వేగం తగ్గించి, పవర్ విండో అద్దం దించి, 

’అబ్బాయి కొన్ని కలువ పూలు ఇస్తావా?" అని అడిగాను, వాళ్ళలో చిన్న కుర్రాడిని. 

’ఇవ్వననో, మా అన్నను అడగాలనో, లెదా డబ్బులు కావాలనో’ అంటాడనుకున్నా.

నన్ను ఆశ్చర్యంలో ముంచెత్తుతూ, తన చేతిలో వున్న అన్ని కలువలనూ ఆ అబ్బాయి ఆనందంగా అందించాడు. దానికి తోడు అమాయకమైన స్వచ్చమైన నవ్వు ఒకటి. 

"ఇన్ని వద్దు లే బాబు ఒకటో రెండొ చాలు" అని, అని నేను అన్నీ వెనుకకు ఇచ్చేసి, అసంకల్పితంగా ఆ కుర్రాడికి ఓ ఇరవై రూపాయల నోటును అందించాను. వాడు ఆశ్చర్యపోయాడు. 

’వద్దు వద్దు’ అని పులిని చూసిన ఆవులా భయపడ్డాడు ఆ నోటుని చూసి. నేను బలవంత పెట్టి వాడికి ఆ నోటుని ఇచ్చి, అది సరిపొలేదనుకుంటున్నాడల్లే వుందని చెప్పి ఇంకో పది రూపాయలను బలవంతంగా అంటగట్టి బయలు దేరాను. 

 ఆ పూలని మా అమ్మాయికి అందించాను. తను మాత్రం ఏమి చేసుకుంటుంది? కాసేపు వాటి సౌందర్యాన్ని చూసి, కార్ డాష్ బోర్డ్ పై వున్న దేవుని పాదాల దగ్గర వుంచింది.

"మీరా కుర్రాళ్ళ స్వచ్చమైన మెదళ్ళని కలుషితం చేశారేమో అని అనిపిస్తొంది" అంది మా శ్రీమతి కొన్ని కిలోమీటర్లు వెళ్ళాక . 

నా మనస్సులో కూడా సరిగ్గా ఇదే ఆలోచన నడుస్తూ వుండటం వల్ల నేను వెంటనే కాచ్ చేయగలిగాను.

"ఇకపై వాళ్ళు డబ్బుకోసం ప్రతి కారును ఆశగా చూస్తారు. కలువలను పట్టుకుని కార్లని ఆపుతారు. వాళ్ళజీవితాల్లో మీరు కొన్ని కలుషితమయమైన భావాల్ని నాటారేమో అని అనిపిస్తోంది." తను గడ గడ మాట్లాడదు. మాట్లాడే కొన్ని మాటలు చాలా అర్థవంతంగా లోతుగా వుంటాయి. అర్థం చేసుకోగలిగితే ఎంతయినా నేర్చుకోవచ్చు ఆమె మాటలతో. 

నేనీమి అనకుండా, తన చేతిని మృదువుగా నొక్కి వదిలాను ’బాధ పడకు’ అన్న అర్థంలో.

కలుషితమైన మెదళ్ళు వున్న నగర జీవులకు నేను ప్రతినిధిగా వెళ్ళిన నేను, చిరుతప్రాయంలో వున్న అడవిపుత్రులను నాలాగా ఆలోచించమని అన్యాపదేశంగా సందేశాం ఇచ్చానా? ఏమో!

హైదరాబాదు లో వరలక్ష్మీ వ్రతం సందర్భంగా ఒక్కో కలువపూవు రెండు వందలరూపాయలకు కూడా మోండా మార్కెట్ లో అమ్మబడిన సందర్భలు వున్నాయి.

వరలక్ష్మీ వ్రతం పండుగ ముందు రోజు మొదలి రేకులు రెండువందలా యాభై రూపాయలు పలుకుతాయి.

ఇలాంటి వాతావరణం నుంచి వెళ్ళిన నాకు ఆ స్వచ్చమైన చిన్నారుల చిరునవ్వు ఇప్పటికీ గుర్తు వస్తూనే వుంటుంది.

’పులివెందుల"

ఒక ఙ్గాపకం -15

’పులివెందుల"

పులివెందుల పేరు వినంగానే రాజశేఖర రెడ్డి, జగన్మోహన రెడ్డి, విజయసాయి రెడ్డి గార్ల పేర్లు గుర్తు రావటం సహజం ఎవరికైనా. తెలుగు సినిమాలు రెగ్యులర్ గా చూసేవారికి బాంబులు, పౌరుషాలు,మీసాలు తిప్పే గూండాలు గుర్తుకు వస్తాయేమో కూడా. రాజమౌళి ’మర్యాదరామన్న’ పుణ్యమా అని అతిథి మర్యాదలకు పెట్టింది పేరు ఈ పులివెందుల అని కూడా కొందరు అనుకోవటం కద్దు.

కాని నాకు పులివెందులతో ఉన్న అనుబంధం చాలా తియ్యటిది.

కడపలో ఇంటర్మీడెయేట్  చదువుకుంటున్నప్పుడు ఫస్టియర్ లోనే నాకు ఒక అద్భుతమైన స్నేహితుడు పరిచయం అయ్యాడు.  అతని ఊరు పులివెందుల. అతనిపేరు కంచనపల్లి రమణానందం. ఇప్పుడు అతను ఒక ఫార్మా కంపెనీకి ఎం.డి స్థానంలో వున్నాడు, అదృష్టవశాత్తు నేను అతను ఇప్పటికీ పొరుగిళ్ళలోనే వుండగలుగుతున్నాము.

అప్పట్లోనే లెక్చరర్లని ఇమిటేట్ చేయటం, క్రికేట్ గురించి అనర్ఘళంగా మాట్లాడగలగటం, నోరు తెరిస్తే ఐ.ఐ.టీ, ఎంసెట్ ల గూర్చి పూసగుచ్చినట్టు మాట్లాడగలగటం ఇలా అతనొక అద్భుతంగా తోచే వాడు ఆ రోజుల్లో నాకు. జీవితంలో సామాన్యంగా జీవించకూడదని ఒక రేంజిలో సెటిల్ అవ్వాలని నాలో స్వప్నాలని రగిల్చేవాడు. అతడు అప్పట్లోనే ఏకసంథాగ్రాహి. ఒకసారి వింటేచాలు అన్నీ గుర్తుండిపోయేవి అతనికి. 

పుస్తకాలు ముందేసుకుని కూర్చోవటం, బట్టీ పట్టటం, ట్యూషన్లకు వెళ్ళటం ఇవన్నీ సామాన్యులుచేసే పనులు అని బలంగా విశ్వసించే వాడు.

మాలో మేము వున్నప్పుడు అద్భుతంగా పాటలు చక్కగా హం చేసేవాడు.  అతనికి ఒక తమ్ముడు. ఇతనికన్నా ఒక సంవత్సరం చిన్న వాడు. ఈ అబ్బాయి పులివెందుల లోనే టెంత్ చదువుకునే వాడు అప్పట్లో. అతని తమ్ముడు అప్పుడప్పుడు శెలవులకు వచ్చినప్పుడు కలిసేవాడు మమ్మల్ని.

వాళ్ళ నాన్నగారు పులివెందులలో ’టిఫిన్ బెరైటీస్’ అనే కంపెనీలో ఇంజినీర్ గా పని చేసేవారు. వాళ్ళ అమ్మగారు చక్కటి గృహిణి.

మొత్తం మీద వారిదొక చైతన్యవంతమైన ఫ్యామిలి అని చెప్పవచ్చు. 

అసలు అప్పటిదాకా స్నేహితులే లేరట రమణానందంకు. అలాంటిది అంత తక్కువ సమయంలో ఇంత గాఢమైన మైత్రి మా మధ్య ఏర్పడటంతో వాళ్ళ వాళ్ళందరికి నేను ఒక అద్భుతంగా తోచే వాడిని. 

వాళ్ళ అమ్మ గారు మా అమ్మగారితో అన్న మాటలు నాకు ఇప్పటికీ బాగా గుర్తున్నాయి.

’మా వాడికి ఎవరూ నచ్చరు, అందర్నీ కాస్తా దూరంగానే వుంచుతాడు, బాగా స్టడీచేసాక గానీ ఎవరితో ముందుకు పోడు. అందువల్ల ఎవరూ మా వాడికి స్నేహితులు లేరు. అలంటిది మా వాడికి మీ అబ్బాయి ఇంతగా నచ్చాడంటే మీ అబ్బాయి చాలా మంచి వాడు వుంటాడు. వీళ్ళీద్దరు ఇలామంచి స్నేహితులుగా వుండటం మాకు చాలా సంతోషంగా వుంది"

నాకు ’వామ్మొ’ అని అనిపించింది అంతే.

నిజానికి అతనికి చాలా మంచి అలవాట్లు వుండేవి. ’నాకు చెల్లెళ్ళు లేరురా’ అని తెగ బాధపడే వాడు. చక్కటి  అమ్మాయిల్ని చూసి నాకు ఇలాంటి చెల్లెలు వుంటే ఎంత బాగుండేది అని బాధ పడే వాడు.

ఆ వయసులో అలాంటి సాంగత్యం వల్లనుకుంటాను నా అలోచనలు కూడా నాకు తెలియకనే చాలా పద్దతిగా వుండేవి. జీవితం పట్ల ఒక ఆశావహ ధృక్పథం, తగినంత చిలిపిదనం, తగినంత అల్లరి, మితిమీరిన ఆత్మవిశ్వాసం ఇవన్నీఅతని వల్ల నేను బాగా ప్రభావితమైన లక్షణాలు. వాటివల్ల జీవితంలో నాకు అస్సెర్టివి నేచర్ అలవడింది. ఇది అతనికి తెలియదు బహుశా.

అతన్ని ఇంప్రెస్ చేయటానికి నా ఊహా శక్తిని ఉపయొగించి కట్టు కథలు చెప్పటం, హిందీ పాటల పై నాకున్న గ్రిప్ ని చూపించటం వంటి టెక్నిక్స్ ఉపయోగించేవాడిని నేను ఆ రోజుల్లొ.

అతన్ని వాడు-వీడు అనగలిగే చనువు ఉన్నా, మితో మాట్లాడేటప్పుడు అతన్ని ’అతను’ అనే వ్యవహరిస్తాను. మనం ఎంతో గౌరవం ఇచ్చే వ్యక్తుల్ని పట్టుకుని సభాముఖంగా, మోహన్ బాబు ’వాడు-వీడు’ అంటుంటే ఎంత చిరాగ్గ అనిపించేదో నాకు అనుభవైకవేద్యమే కాబట్టి ఈ కంచనపల్లి రమణానందం ని ’అతను’ అని, ’రమణ’ అని వ్యవహరిస్తాను ఈ వ్యాసంలో, ఓకేనా!.

సరే ఈ రమణా, నేను మరి ఇంకో స్నేహితుడు శ్యాం సుందర్ అని మా ముగ్గురం చాలా క్లోస్ గా వుండేవారం. ఎక్కడికి వెళ్ళినా కలిసి వెళ్ళే వాళ్ళం. కడప అంతా మాదే అన్నట్టు ఉండేవారం అప్పట్లో. సినిమాలు, షికార్లు, మార్నింగ్ వాక్ లు, ఈవినింగ్ సైక్లింగ్ లు, కంబైన్డ్ స్టడీలు ఇలా మాది ఒక కోలాహలంగా ఉండేది. 

మాతో చిత్తూరు నుంచి వచ్చిన చెంగల్వ ప్రసాద్ అని మరో కుర్రాడు కూడా బాగా మూవ్ అయ్యే వాడు. ఏది ఏమయినా మేము ముగ్గురం ఎక్కువ గా టీంగా వుండే వాళ్ళం.

అప్పటి ఙ్గాపకాలు కొన్ని పంచుకోబొతున్నాను రాగల కొన్ని ఎపిసోడ్లలో.

"పారిజాత"

ఒక ఙ్గాపకం -14

"పారిజాత"

-------

"నమస్కారం! నా పేరు పారిజాత"

కూర్చోమని చెప్పాను. తను వినయంగా కూర్చుని తన రెజ్యూమే ని నా ముందర వుంచింది. పెద్ద ఇంటెలిజెంట్ ఏమీ కాదు. ఆవరేజి పర్ఫార్మర్. డిగ్రీ పూర్తి చేసింది, ఓపెన్ డిగ్రీ పద్దతిలో.

చూడటానికి పెద్ద అందంగా లేకున్నా ఏదో తెలియని ఆకర్షణ వుంది తనలో అనిపించింది .

"టెల్ మీ అబౌట్ యువర్ సెల్ఫ్" అన్న నా ప్రశ్నకి సమాధానంగా "నాకు ఇంగ్లీష్ లో మాట్లాడటం రాదు" అంది.  తల బద్దలు కొట్టుకుందామా  అని అనిపించింది.

-------

ఇది ఓ అయిదేళ్ళ కిందటి సంగతి. 

ఆ రోజు ఉదయమే ఖాసీం ఫోన్ చేశాడు. మాకు రెగ్యులర్ గా క్యాండిడేట్లని పంపే ఓ చిన్న కన్సల్టెంట్ అతను.టెంత్, ఇంటర్, డిగ్రీ ప్యాసయిన అభ్యర్థుల దగ్గర ఓ అయిదారు వందలు తీసుకుని వాళ్ళకు చిన్న చిన్న ప్రయివేట్ ఉద్యొగాలు ఇప్పిస్తు వుంటాడు అతను. ఆఫీస్ బాయ్, రిసెప్షనిస్ట్ ఇలా చిన్న చిన్న ఎంట్రీ లెవల్ జాబ్స్ కోసం మా వద్దకు కూడా క్యాండిడేట్లను పంపటం కద్దు.

"సార్, ఈ వేళ పారిజాత అని ఒకమ్మాయి వస్తుంది. దయచేసి ఆమెకి ఏదయినా ఉద్యోగం ఇప్పించండి. తనకు అర్హత వుందా లేదా అని కూడా చూడవద్దు. తనకు అవసరం వుంది జాబ్. నేను తన దగ్గర నా కన్సల్టెన్సి ఫీజ్ కూడా తీసుకోలేదు" అని పొద్దున్నే ఖాసీం ఫోన్ సారాంశం.

ఇక ఆ అమ్మాయిని తెలుగులోనే ఇంటర్వ్యూ చేసి నేను కనుగొన్న విషయాలు విని నా కండ్లు చెమర్చాయి. సినిమా కష్టాలు అంటాము చూడండి అలాంటివి అన్న మాట. తండ్రి దగ్గర్లోనే వున్నమిర్యాలగుడా లో ఓ పెద్ద లారీ ట్రాన్స్‌పోర్ట్ బిజినెస్ చేసేవాడట. క్రమంగా ఆయన వ్యాపారం దెబ్బతినటం, ఆయన హఠాత్తుగా చనిపోవటం, తల్లి పెరాలిసిస్ వచ్చి మంచం పట్టటం ఇలా ఒక్క సారి అన్ని కష్టాలు వచ్చి పడ్డాయి వారికి.

వీళ్ళు ముగ్గురు అక్కచెల్లెళ్ళు. పెద్ద ఆమె పెళ్ళి అయిపోయి అమెరికాలో వుండిపోయింది. వాళ్ళ అత్తగారింటి వారు వీరికి ఏ విధమైన సహాయం చేయటానికి నిరాకరించారు.

ఇప్పుడి ఈ అమ్మాయి భుజస్కంధాలపై తల్లి బాధ్యత, చెల్లి పెళ్ళి బాధ్యతలు వచ్చి పడ్డాయి. తండ్రి తాలుకు ఆస్తులు లేకపోగా, అప్పులు కూడా మీద పడ్డాయి.

ఒకట్రెండు చిన్న చిన్న ఉద్యొగాలు చేయబూనినా , అక్కడ గుంటనక్కలూ, తోడేళ్ళూ ఎదురువటంతో తను బాగా భయపడి పోయింది. వాళ్ళ నాన్నగారికి తెలిసిన వాడవటంతో, ఖాసీంగారు ఈ సహాయం చేయాలని సంకల్పించారు.

"సర్! మీ సంస్థలో ఉద్యొగం అంటే నాకు నిశ్చింత. తనకు అర్హత వుందా లేదా అన్న నిమిత్తం లేకుండా మీరే తనకు ఏదో  ఒక ఉద్యోగం ఇప్పించండి. 

మీ వ్యక్తిత్వ వికాస శిక్షణా తరగతులకు హాజరవనివ్వండి. మీరేమి పనులు చెప్పినా చేస్తుంది. మొదట తనని డిప్రెషన్ నుంచి బయట పడేయండి అని ఖాసీంగారు నన్ను చాలా బలవంతం చేసారు.

సరె ఇక తప్పదు కద అని చెప్పి తనను మొదట మా ఇంగ్లీష్ ట్రెయినింగ్ క్లాసెస్ అటేండ్ అవమన్నాము. తనకు చిన్న చిన్న క్లరికల్ వర్క్స్ అప్పజెప్పి స్టయిఫెండ్ క్రింద కొంత మొత్తం ఏర్పాటు చేసాము.

తను చాలా చురుకైన అమ్మాయి. చెప్పిన పాఠాలు అయితేనేమి, అప్పచెప్పబడిన పనులు అయితేనేమి అన్నీ చాలా త్వరగా ఆకళింపు చేసుకుని క్షణంలో నేర్చెసుకునేది.

కేవలం ఒకే ఒక నెలలో తను మా ఫ్రంట్ ఆఫీస్ మేనేజర్ స్థాయికి ఎదిగింది. ఆమె వల్ల మా ఇన్స్టిట్యూట్ కి బోలేడు అడ్మిషన్లు అయ్యాయి కూడా.

ఏదో శాపవశాత్తూ ఈ భూమి మీదకు వచ్చిన దేవతా స్త్రీ లాగా వుండేది ఆమె ప్రవర్తన. చక్కటి సంస్కారం తో కూడిన సంభాషణలు చేసేది, ఎక్కడా కూడా అతి చనువు తీసుకుని ప్రవర్తించేది కాదు. ఆఫీస్ పని విషయంలో ఇతరులు ఏమయినా కొంచెం రాజీ పడినా తను వారిని సూక్ష్మంగా మందలించి, పని విలువ బోధించేది. వారికి కూడా ఎక్కడా కోపం వచ్చేది కాదు. ఆమె చెప్పినట్టే అందరూ కూడా పనిలో పరిపక్వత సాధించటానికి ప్రయత్నం చేసే వారు.

ఆమె మొహం మీద ఎన్నడూ చిరునవ్వు తొణికిసలాడేది.

ఒక సారి అడిగాను. 

"అమ్మయి నీకు ఇన్ని కష్టాలు వున్నట్టు నాకు తెలుసు, కానీ నీ ప్రవర్తన చూసిన వారికి ఎవరికీ అలా అనిపించదు. నీకసలు దిగులు అనేది లేదా? బాధ అనేది నీకు వుండదా? నీ ఉత్సాహానికి , ఆనందానికి కారణం ఏంటి" అని , నేను వృత్తిపరమైన ఆసక్తితో కూడా అడిగాను. నేను శిక్షణ ఇచ్చే అంశాలు కూడా ఇవే కద.

అప్పుడు ఆ అమ్మాయి ఇచ్చిన సమాధానం విని ఆశ్చర్య పోవటం నా వంతయింది. "నేను ప్రతి రోజు ఒక పదిహేను నిమిషాలు శ్రీ చాగంటి కోటేశ్వర రావు గారి ప్రసంగాలు వింటాను సర్. నాకు ఎంతో ప్రేరణ లభిస్తుంది. దానికి తోడు మీరు కల్పించిన చక్కటి వాతావరణం మీరు కూడా ఇచ్చే వ్యక్తిత్వ వికాస శిక్షణ నన్ను చాలా ప్రభావితం చేసాయి. మీరు నేర్పించిన ఇంగ్లీష్ వల్ల ఇప్పుడు నాకు ఆత్మ విశ్వాసం కూడా బలపడింది."

నేను చాగంటి కోటేశ్వర రావు పేరు వినటం అదే ప్రధమం. అప్పటి దాకా ఇంగ్లీష్ రైటర్స్, వెస్ట్రన్ ట్రెయినర్స్ మాత్రమే తెలిసిన నాకు ఇది ఒక సరికొత్త సంగతి. నేను అప్పటి నుంచి క్రమ తప్పకుండా శ్రీ చాగంటి వారి ప్రసంగాలు యూ ట్యూబ్ లో వింటున్నాను. అది వినని రోజు నాకు ఒక కొరతగా వుంటుంది.

ఆ తర్వాత ప్రభుత్వ ఉద్యోగం తెచ్చుకోవటం, వారి తల్లి ఆరోగ్యం ముప్పాతికభాగం కుదుట పడటం, చెల్లి పెళ్ళి చేయటం ఇలా టక టక జరిగి పోయాయి.

ఇటీవల ఓ అయిదారుగు పెద్ద మనుషులు పారిజాత గురించి ఎంక్వయిరీకి వచ్చారు. వరుడి తరఫు బంధువులు అట వారు. ఏదో లాంచనప్రాయంగా పెళ్ళీ కూతురు గురించి ఎంక్వయిరీకి వచ్చారు.

"అమె నా శిష్యురాలు అని చెప్పేదానికంటే, చాగంటి గురించి నాకు తెలియచెప్పిన మార్గదర్శకురాలు ఆమె. ఆ అమ్మాయిని చేసుకోవటం మీ అబ్బాయి అదృష్టం. అంత చక్కటి అమ్మాయి ఈ రోజుల్లో దొరకటం దుర్లభం" అని చెప్పి పంపాను.

"ఉదయాన్నే వాకింగ్ "

"ఉదయాన్నే వాకింగ్ "

(ఒక ఙ్గాపకం -13)

ఈ కథనంలో ఎలాంటి ట్విస్టులు వుండవు ఇది కేవలం ఓ చిన్న ఙ్గాపకం అంతే. ఇది నా మార్నింగ్ వాక్ కి సంబంధించి, ఈ అలవాటు అసలెలా మొదలయ్యింది అని చెప్పుకొస్తాను ఇక్కడ. కాస్తా హాస్యం చిలికించే ప్రయత్నం చేశాను, ఎంతవరకు సఫలీకృతుడనయ్యానో మీరే చెప్పాలి చదివి.

పార్కుకు వెళ్ళి ఉదయాన్నే వాకింగ్ చేయటం చాలా మంచి అనుభూతి.  ఓ పదేళ్ళ క్రితం ఆరొగ్యానికి మంచిదన్చెప్పి ఉదయాన్నే నడక ప్రారంభించాను.

అయిదు అయిదున్నర మధ్య బయలుదేరి వెళ్ళి ఇంటికి దగ్గర్లో వుండే పార్కులో ఓ నలభై అయిదు నిమిషాలో లేదా ఒక గంటో ఉదయాన్నే వేగంగా నడిచి వస్తే ఆ అనుభూతే వేరబ్బా. రోజంతా ఉల్లాసంగా ఉంటుంది. చిన్న చిన్న చిరాకులు, అలసటలు మాయం. 

ఇటివల ఎక్కడో చదివాను ఉదయాన ఏర్పడే స్నెహితుల్ని పెంచుకో, రాత్రి స్నేహాల్ని మానుకో అని. అఫ్‍కోర్స్ ఇక్కడ ఉదయాన్నే పరిచయస్తులున్నారు గానీ ఎవర్తో స్నేహాలు పెంచుకోలేదు. దేవుని దయ వల్ల రాత్రి స్నేహాలు నాకు ఎటూ లేవు. అంటే ఆ కొటేషన్ ప్రకారం చెడు స్నేహాలు, వ్యసన పరులు అని అర్థం.

ఇక వనస్థలిపురంలో పార్కులు బోలేడు వుంటాయి, వాతావరణం కూడా చాలా అహ్లాదంగా వుంటుంది, ఈ వాతావరణంలో నడక ఎంత బావుంటుందో మాటల్లో చెప్పలేను.  ఇంకా నిద్రలేవకుండా పడుకునుండే వాళ్ళను చూస్తే నాకు ఎంత జాలేస్తుందో మాటల్లో చెప్పలేను. చల్లటి గాలుల్నీ, ఉదయాన్నే ఉదయించే సూర్యుడిని అరుణిమలనీలే ఆకాశాన్ని ఎన్ని మిలియన్ డాలర్స్ ఇచ్చినా పదకొండు గంటల పైన లేచే నాగరికులు పొందలేరు గాక పొందలేరు కద. 

ఈ నా వాకింగ్ అలవాటు ఎలా ప్రారంభమైంది, దాని వెనుక వున్న పుణ్యాత్ముడెవరు అన్న విషయం చెప్పుకోవాలి. దాని వెనుక పెద్ద కథే వుంది.

నాకు చిన్నప్పట్నుంచీ సైనసైటీస్ సమస్య వుండేది. సంవత్సరంలో ఎప్పుడొ ఒక సారి తీవ్రమైన జలుబు, తలనొప్పి వచ్చి యాంటీ బాక్టీరియల్స్ వాడితే సర్దుకొనేది.

దిల్‍సుఖ్‍నగర్ నుంచి వనస్థలిపురంకు ఇల్లు షిఫ్ట్ అయ్యాము. ఎందుకు షిఫ్ట్ అయ్యామో మీకు నాగత ఙాపకంలో పంచుకున్నాను. కత్తి పోయి డొలు వచ్చె అన్నట్టు, వనస్తలిపురంకు షిఫ్ట్ అయినది లగాయతూ , నన్ను అప్పుడప్పుడూ సతాయిస్తూ వుండిన సైనసైటీస్ అన్నది కాస్తా ఒక నిత్యకృత్యం అయిపోయి, నావ్యాసంగాలపై తీవ్ర ప్రభావం చూపటం మొదలు పెట్టింది.

వనస్థలిపురం కు షిఫ్ట్ అయిన కొత్తల్లో, అంటే 2009 ప్రాంతాలలో నాకు ఉత్తి పుణ్యానికే జలుబు, తలభారం,చిన్నమోతాదులో విడవకుండా జ్వరం వచ్చేవి. ఇక్కడ ఎక్కువగా వుండే కాంగ్రేస్ గ్రాస్ కారణంగా నాకు చాలా త్వరగా  జలుబు చేసి, అది సైనసైటీసిగా అటాక్ అయి, అది జ్వరంగా రూపాంతరం చెంది నన్ను బాగా ఇబ్బంది పెట్టేది.

ఇదివరకు డాక్టర్లు చెప్పిన మందులు నియమబద్దంగా వాడుతూ, వేడినీళ్ళ ఆవిరి పట్టటం లాంటి ,ఏవో చిన్న చిన్న చిట్కాలు అవీ వాడి చూసి, కొన్నాళ్ళు నడిపించాను.

అయినా తిరిగి తిరిగి ఇదే పరిసస్థితి తలెత్తుతుండటంతో నా మిత్రుడి సలహా మేరకు వాళ్ళ ఫామిలీ డాక్టర్ గారైన  రావు గారిని సంప్రదించాను. నాకున్న పూర్వ జన్మ ఞ్న్యానం వల్ల (ఇదివరకటి ఉద్యోగం వల్ల అని నా భావం) డాక్టర్లు ఏమి వ్రాయబోతారో కూడా నాకు తెల్సు.

ఆయన కాస్తా పొట్టిగా వుంటారు. బయటెక్కడన్నా చూస్తే ఆయన డాక్టర్ అంటే నమ్మబుద్దేయదు. నన్ను చూసి పరీక్షించినప్పుడు ఆయన మేనరిజం చిత్రంగా వుండి నాకు బాగా గుర్తుండిపోయింది.  దయవర్షించే కళ్ళతో మనం చెప్పేదంతా విని, లేచి నిలబడి, టేబులు కు అవతలి వైపు నుంచి ఇవతలికి వచ్చి, ఆ తరువాత గంభీరంగా స్టెతస్కోపుని నా చాతీపై ఆనించి, శ్రద్ధగా ఏదో గమనించారు. తన చెవుల్ని తానే నమ్మలేకపోయాడా అన్నట్టు ఒక భావనని తన మొహంపై చూపించారు, క్షణంలో వెయ్యవ వంతులో. ఇక చేసేదేమీ లేదన్నట్టు మొహం భావరహితంగా పెట్టేసి,  నిరాశనిండిన నడకతో కాస్తా వైరాగ్యంగా వెళ్ళి తన కుర్చీలో కూర్చుని, కాసేపు కళ్ళని అర్థ నిమీలితంగా పెట్టి, ఇక చెప్పక తప్పదన్నట్టుగా కళ్ళు తెరిచి, పెన్నుని టేబుల్ పై తాటిస్తూ, విషాదంగా మొహం పెట్టీ ఒక ప్రకటన చేశాడు - ’ఇక తప్పదు, మీకు అమోక్సిసిసిలిన్ పెట్టాలి’ అని. నిజానికి అది ప్రాథమిక స్థాయి అంటే ఎంట్రీలెవల్ ఏంటీ బేక్టీరియల్. నిజానికి అది చెప్పటానికి  అంత నాటకీయత అవసరం లేదు.

’సర్ అవి వాడేశాను. అంతేకాదు దాన్ని కేవలం విడిగా కాక, పొటాషియం క్లావులనేట్ తో ఫోర్టిఫై చేసి ఫలానా డాక్టర్ గారు చెప్పగా పూర్తిగా రెండు కోర్సులు వాడాను’. అని చెప్పాను.

"వ్హాట్!" అంటూ పక్కలో బాంబు పడ్డట్టు అదిరిపడ్డారు. ఆయన భయాన్ని మరింత పెంచుతూ నేను చెప్పుకుంటూ వెళ్ళిపోయాను, సెఫలోస్పొరిన్లు నాకు పనిచేయవని, మాక్రోలాయిడ్స్ లో ఏరిత్రోమైసిన్ నాకు బాగా గ్యాస్టిక్ ఇరిటేషన్ కల్గిస్తుందని, రాక్సిత్రోమైసిన్ ఫర్వాలేదని, ఫ్లోరొక్వినొలోన్లు స్పార్‍ఫ్లాక్ససిన్ కూడా వాడటం జరిగిందని, వీటికి సప్లిమెంట్గా హిమాలయా వారి సెప్టిలిన్ కూడా నాపై వాడి చూశారని చెప్పుకొచ్చాను.

ఆయనకి అక్షరాల మిడిగుడ్లు పడ్డాయి.

మేమిద్దరం బాగా ఫ్రెండ్స్ అయ్యాక చెప్పుకొచ్చారు,  ఆయన కెరియర్ లో మొదటి సారి కంగారు పడ్డారుట నా మాటలు విని. ఆయన నా అత్మవిశ్వాసం చూసి, మందుల పట్ల, డోసేజీల పట్ల, సైడ్ ఎఫెక్ట్స్ పట్ల నాకున్న సాధికార పరిఞ్యానం చూసి కాస్తా కంగారుగా ఫీల్ అయ్యారు.

తరువాత సంభాషణలో చెప్పుకొచ్చాను, ఇదివరకు నేను వెలగబెట్టిన ఫార్మా కంపెనీల ఉద్యోగాలు, వాటిలో నాహొదా  గట్రా , నా ఫార్మకాలజీ నాలెడ్జీ ,తెలుసుకుని కాస్తా తమాయించుకుని అప్పట్నుంచి నన్ను కాస్తా గౌరవంగా చూడటం మొదలెట్టారు.

అయ్యా ఇవన్నీ వాడేశాను, ఫలానా మందు వ్రాసి చూడండి అని సలహా ఇచ్చే వాడిని. ఈ విధంగా కొన్నివిడతలు గడిచాయి. ఇలా నాకు కావలసిన మందుల్ని ఆయనతో చర్చించి , ఆయన చేత వ్రాయించుకుని అవి వాడి కొన్ని విడతలు బండి నడిపించాను.

అయినా ఈ మాయదారి జ్వరం, జలుబు, సైనసైటిశ్ వదలవే.

అప్పటికే వాడాల్సిన మందులన్నీ ఫార్మకాలజీ బుక్స్ లో అయిపోయాయి. ఒక సారి నేను ఆయన కూర్చుని ఇద్దరు మెడికల్ ప్రొఫెసర్స్ లాగా తీవ్రంగా చర్చించుకుని, నాకు  మాష్టర్ హెల్త్ చెకప్ చేయించాలి అని నిర్ణయం తీసుకున్నాం. ఆ టెస్టుల ప్రహసనం సెపరేట్గా ఓ ఎపిసోడ్ వ్రాయాలి.

సరే రిపోర్టులు వచ్చాయి. దానిలో నేను ఇంచుమించు పిడిరాయిలాగా వున్నానని నివేదిక వచ్చింది.

అప్పుడు సజెస్ట్ చేశారాయన "మీరు నా మాటమీద విశ్వాసం వుంచి, సరిగ్గా రేపుదయం నుంచి వాకింగ్ మొదలెట్టండి" అని.

ఏ పని చేసినా లోతుగా చేయటం ఒక అలవాటుంది కద. అట్నుంచి అటు షూస్ షాప్ కెళ్ళి వాకింగ్ షూస్, బుక్ షాప్ కెళ్ళి ’ఎక్సర్‍సైజుల్లో కింగ్- వాకింగ్" అన్న పుస్తకాన్ని కొని రాత్రికి ఇంటికి వెళ్ళాను.

***

ఈ లోగా ఒక హోమియోపతి డాక్టర్ గారు నాజివితంలోకి ప్రవేశించారు.

 ఆయన ఇంచుమించు ఒక రీసెర్చ్ చేశారు నా మానసిక స్థితి పట్ల, నా శారీరిక స్థితి పట్ల. నాకొచ్చే కలల గురించి, నాకు కలిగే మానసిక భావాల గురించి, నా వ్యక్తిత్వం గురించి ఒక సీ.బీ.ఐ ఏజెంట్ లాగా విపరీతంగా ప్రశ్నలు వేసి నన్ను కంగారు పెట్టేశారు. చెమట ఎప్పుడు పడుతుంది, దాహం ఎప్పుడెప్పుడు వేస్తుంది, కలలో ఏమేమి కనిపిస్తాయి, సమస్యలొస్తే ఎలా స్పందిస్తాను, సమస్యలు లేకుంటే ఎలా స్పందిస్తాను, కోపం ఎలా వస్తుంది, కోపం వచ్చినప్పుడు ఏమి చేస్తాను, రాకుంటే ఏమి చేస్తాను, ఎలాంటి ఆహారం అంటే ఇష్టం, ఎందుకు ఇష్టం... ఇలా బోలెడు ప్రశ్నలు వేసి ఆయన నాగురించి కొద్దిగా అర్థం చేసుకున్నట్టే కనిపించారు.

కానీ ఒకటి మాత్రం నిజం. మా ఆవిడకి కూడా నాగురించి ఇంత వివరణాత్మకంగా, లోతుగా తెలియదనుకుంటాను. హోమియో డాక్టర్లని సీ.బీ.ఐ విచారణ కమిటీలో వేస్తే బహుశా జగన్ గారు కూడా  జేడీ లక్ష్మీనారాయణగారికి ఆట్టే శ్రమలేకుండా వివరాలు త్వరగా చెప్పేసి వుండేవారేమో అని అనిపిస్తుంటుంది అప్పడప్పుడు నాకు.

ఇవన్నీ అటుంచితే నాకు ఇంగ్లీష్ మెడిసిన్స్ కన్నా హోమియో వైద్యం చాలా సత్ఫలితాలు ఇచ్చింది.

ఏది ఏమయినా వాకింగ్ చేయమని, నాకు చక్కటి సలహా ఇచ్చిన డాక్టర్ రావు గారికి హోమియో ద్వారా నా జీవితాన్ని తియ్యటి మలుపు తిప్పిన శ్రీకాంత్ కులకర్ణి గారికి, నీళ్ళు ఎలా త్రాగాలో యూ ట్యూబ్ ద్వార తెలియజేసిన రాజీవ్ దీక్షిత్ గారికి ఇలా ఎందరో మహానుభావులు, అందరికీ ఫేస్ బుక్ మూలకంగా ధన్యవాదాలు.

స్వస్తి.