ముంగిట్లో మృత్యువు (కథ )

ఇది ఆంధ్రప్రభ సచిత్ర వార పత్రిక లో ప్రచురింపబడ్డ కథ. 

ఆంధ్రభూమి వారపత్రిక లో తులసిదళం సీరియల్ వచ్చేవరకు కూడా ఆంధ్రప్రభ తెలుగు నాట అత్యధిక సర్కులేషన్ కలిగిన పత్రిక. 

ఎటువంటి అసభ్యతకు తావు లేకుండా చక్కటి కథలు, సీరియల్స్, శీర్షికలు ఉండేవి ఆంధ్రప్రభలో. 

అందులో నావి ఎక్కువ కథలు ప్రచురింపబడటం నాకు ఒక ప్రత్యేక ఆనందం. 

మూగి ఎండ (Mugi Enda ) (కథ )

'మూగి ఎండ '  కథ ఈనాడు ఆదివారం అనుబంధం లో ప్రచురింపబడ్డ నా రెండవ కథ. 

ఇది చాలామంది మేధావుల ప్రశంసలు పొందినది. 

యామిని (Yamini ) (కథ )

ఈ కథ ఈనాడు ఆదివారం అనుబంధం లో పడ్డ నా మొదటి కథ. 

"మీ స్థానంలోకి వీరు వస్తారు" (ఒక జ్ఞాపకం-12)

"మీ స్థానంలోకి వీరు వస్తారు"

(ఒక జ్ఞాపకం-12)

ఇది ఒళ్ళు గగుర్పొడిచే ఒక మెమొరీ.

ఇది నమ్మశక్యం కాని అనుభూతి అన్నమాట వాస్తవమని మీరు ఒప్పుకొంటారు చివరి దాకా చదివితే. 

తక్కువ వాక్యాలతో చెప్పే ప్రయత్నం చేస్తాను.  బ్రెవెటి ఈస్ ది సోల్ ఆఫ్ నేరేషన్ అని ఇటీవల ఒక మిత్రుడు అన్నాడు.

ఇది జరిగి దాదాపు పది సంవత్సరాలు అవుతోంది. 

అప్పట్లో హైదరాబాదు లో దిల్‍షుక్‍నగర్‍లొ "భవాని నగర్" లొ రామదాసు గారి ఇంట్లో అద్దెకి ఉండే వాళ్ళం. 

అది మూడు అంతస్తుల ఇల్లు. మాకు గ్రౌండ్‍ఫ్లోర్‍ లో ఉన్న ఇల్లు దొరికింది. పైన రెండు అంతస్తులు. ఓనర్లు ముగ్గురు అన్నదమ్ములు. అన్నింటికన్నా పైనున్న ఫ్లోర్లో పెద్దన్నయ్య, రెండవ ఆయన మధ్య అంతస్తులో వుండే వారు. 

మాకు దొరికిన వాటా అందరికన్న చిన్నవాడయిన వాళ్ళ తమ్ముడిది. ఆయన అనంతపురం లో మెడికల్ రెప్రజెంటేటివ్ గా వర్క్ చేసే వారు.అందువల్ల ఆ వాటా ఖాళీగా వుండేదన్న మాట. అందువల్ల అది మాకు అద్దెకి ఇవ్వబడింది.

ఇల్లు చాలా సౌకర్యంగా వుండేది. విశాలమైన జాగా, వెనుక పెరడు లాంటి ఖాళీ జాగా. ఏ ఇబ్బంది వుండేది కాదు.

రెండో అంతస్తులో వున్న రామదాసు గారు, వారి శ్రీమతి మాకు వారి తమ్ముడి (ఓనర్ ) గారి తరఫున  మా బాబోగులు చూసుకోవటం  అవసరమైన సౌకర్యాలు కల్పించటం, రెంట్ కలేక్ట్ చేసుకోవటమ్ చేసే వారు. 

ఆయన అప్పుడప్పుడు అనంతపురం నుంచి వచ్చి మమ్మల్ని గ్రీట్ చేసి వెళ్ళే వారు. ఆయన కూడా చాలా సౌమ్యుడు.

చాలా మంది మేము కూడా వాళ్ళింటి సభ్యులనే అనుకునే వారు. మమ్మల్ని అంత బాగా చూసుకొనే వారు. వాళ్ళ ఇంట్లో ఏదయినా పెళ్ళీ పేరంటం అంటే మా భోజనాలు అక్కడే, మేము అక్కడ ఇంక వాళ్ళ ఇంటి సభ్యులలాగానే కలిసి పోయాము.

నేనొక సారి మా గురువు గారి సమాధి మందిరం వెళ్ళాను. నెల్లూరు జిల్లా గొలగమూడిలొ వున్న వెంకయ్య స్వామి వారి మందిరానికి వెళ్ళటం నాకు రివాజే.

వీలయినంతవరకు అక్కడ నేను కనీసం ఒక నిద్రచేస్తాను. అలా ఒక నియమం పెట్టుకున్నాను. ఆ స్వామితో నాకు జరిగిన మహిమలనండి, మిరాకిల్స్ అనండి, అవి ఏకరువు పెడితే నాస్తికులు నమ్మరు.

అవి ఎవరికి వారు అనుభవించవలసిందే.

అక్కడ నిద్ర చేసిన ఆ విడత నాకు ఒక కల వచ్చింది. అందులో మా ఓనర్ గారి శ్రీమతి వచ్చారు. ఓనర్ గారు అంటే రెండో అంతస్తులో వుండే రామదాసు గారి శ్రీమతి గారన్నమాట.

కలలో ఆవిడ చెప్పిన మాటలు నాకిప్పటికి స్పష్టాతి స్పష్టంగ గుర్తున్నాయి. ఆవిడ ఏమన్నారంటే, మొహమంతా భావరహితంగా పెట్టుకుని, కను రెప్పలు సైతం కదలాడించకుండా , ఏ రకమైన ఎమోషన్ లేకుండా నా వంక సూటిగా చూస్తూ " మీ స్థానంలోకి వీరు వస్తారు, మీరు ఈ ఇల్లు ఇక ఖాళీ చేయాలో, ఎక్కువ సమయం లేదు" అని అంటూ కొద్దిగా పక్కకి జరిగి నిలబడ్డారు కలలో. అప్పుడు ఆవిడ వెనుక , వారి మరిది గారు నిలబడి వున్నారు. అంటే మా ఇంటికి అసలైన ఓనర్, అనంతపురంలో మెడికల్ రెప్రజెంటేటివ్‍గా పని చేస్తున్న కుర్రాడు. ఆయన పేరు నాకు గుర్తు లేదు. ఆయనకి ఇద్దరు అబ్బాయిలు కూడా వున్నట్టు గుర్తు నాకు.

అంతటితో ఆ కల అయిపోయింది. 

ఇదేంట్రా ఇలాంటి కల వచ్చింది. అసలు ఆ ఇల్లు ఖాళీ చేసే ఉద్దేశ్యం మాకు లెదు, ఖాళీ చెయించే ఉద్దేశ్యం వారికీ లేదు. ఏదో యాధృచ్చికమైన కల అనుకుని తిరిగి హైదరాబాదు వచ్చేశాను.

రావటం రావటం మా ఆవిడకి చెప్తే ఆమె కూడా ఈ విషయాన్కి పెద్ద ప్రాధాన్యత ఇవ్వలేదు. అసలా ప్రసక్తే లెదు కద.

కొద్దిరోజులకల్లా కలలో చెప్పిన విధంగానే జరిగింది. వారి మరిది గారి గురించి ఇల్లు ఖాళీ చేయమని చెప్పరు ఆవిడ. అసలలా చెప్పటం ఆవిడకి అసలు ఇష్టం లేదని, తప్పని సరిగా చెప్పవలసి వస్తోన్నట్టు చెపుతున్నారని అనిపిస్తోంది ఆవిడ ముఖ భంగిమలు చూస్తే.

ఇక తప్పదు కద. 

తక్కువ సమయం వుండటం వల్ల దొరికిన ఇంట్లో వనస్థలిపురంలో స్థిర పడ్డాం.  ఆ తర్వాత దేవుడు చల్లగా చూడటం వల్ల ఓ రెండు మూడు సంవత్సరాలలో స్వంత ఇల్లు కొనుక్కున్నాం. ఆ స్వంత ఇంటి గృహ ప్రవేశానికి ఆహ్వానించే నిమిత్తం మా పాత ఇంటి ఓనర్ గారిని కలవటానికి వెళ్ళాం.

ఈ రెండేళ్ళలో వారిని కలవలేక పోయాం వాస్తవానికి. 

క్రింద ఇంట్లో ఇంతకూ వారి తమ్ముడు గారు లేరు. మాటల్లో  తెలిసింది ఏమిటంటే మేము ఖాళీ చేసిన రెండే రెండు నెలలలో ఆయన ఓ స్కూటర్ ఆక్సిడెంట్‍లో చనిపోయారట.

ఓ మైగాడ్.

" మీ స్థానంలోకి వీరు వస్తారు, మీరు ఈ ఇల్లు ఇక ఖాళీ చేయాలో, ఎక్కువ సమయం లేదు" 

కలలోని ఆవిడ మాటలు తరచూ స్పష్టంగా గుర్తు వస్తూ వుంటాయి నాకు.

"బాంబులతో అనుభవాలు" (ఒక జ్ఞాపకం-11)

"బాంబులతో అనుభవాలు"

(ఒక జ్ఞాపకం-11)

రాయలసీమతో ప్రత్యక్ష సంబంధాలున్నప్పటికీ నాకు ఫాక్షనిస్టులవల్ల గానీ, బాంబులతో గానీ ఏనాడు ఇబ్బందికరమైన పరిస్థీతులు ఎదురు కాలేదు.

కడప బాంబులు అని వినటమే గానీ చూసింది లేదు. ఆళ్ళగడ్డ, తాడిపత్రి, కళ్యాణదుర్గం, పులివెందుల, యర్రగుంట్ల, జమ్మలమడుగు, కడప,కర్నూలు, అనంతపురం ఈ ఊళ్ళన్నిట్లో స్కూలు చదువులు చదువుకున్నాను, స్నేహితులతో తిరిగాను, ఉద్యోగరిత్యా అనేకమందితో కలిసి పనిచేశాను. కానీ రాయలసీమలో ఎక్కడా నాకు బాంబులు ఎదురుకాలేదు.

కానీ నేను బాంబు పేలుళ్ళను ప్రత్యక్షంగా చూడాల్సిచ్చింది. ఒక సారి కాదు దాదాపు మూడు సార్లు. అవెలా జరిగాయో చెపుతాను.

బాంబు పేలుళ్ళుకు కేవలం వంద అడుగుల దూరంలో నేను వుండవలసి వస్తుందని నేను కలలో సైతం అనుకోలేదు.

కోయంబత్తూరు కు ప్రమోషన్ పై వెళ్ళిన కొత్తలు. తమిళ భాష సరిగ్గా రాదు. నగరం తాలుకు టొపోగ్రఫీ పూర్తిగా తెలియదు. కొత్తగా వచ్చిన ప్రమోషన్, కొత్త ఊరు, కొత్త భాష, కొత్త పరిచయాలు. తెలిసిన ఒకే ఒక మిత్రుడు నవీన్ కుంబ్లే.

అంతకు ముందు నుంచే పరిచయము ఉన్న ఆ పెన్ ఫ్రెండ్ ఫామిలీ తో కంపెనీ బాగా వుండేది. (అప్పటికి ఫేస్ బుక్కు, వాట్సాప్ వుండేవి కావు కద. అప్పట్లో పెన్ ఫ్రెండ్షిప్ అని ఒక సంస్కృతి అమల్లొ వుండేది లెండి. ఓ సారి ఏదో జాబ్ ఇంటర్వ్యూలో పరిచయం అయిన నవీన్ తో అలా నా స్నేహంకొనసాగింది.)

ఆ ఫ్రెండ్ పెరు నవీన్ కుంబ్లే. క్రికెటర్ అనిల్ కుంబ్లే ఇంకా పాపులర్ కాని రోజులనుంచీ నాకు పరిచయం ఆ అబ్బాయి. మంగళూర్ కు చెందిన కోంకణీ బ్రాహ్మణ కుటుంబం వారిది. నవీన్ కుంబ్లే ఒక్కడే కుర్రాడు వాళ్ళ నాన్న గారికి. ఆయనపేరు జనార్దన్ కుంబ్లే., ఆయన ఎల్ ఐ సీ లో పని చేసే వారు, వాళ్ళ అమ్మ గారు ఓ ఇంటర్నేషనల్ స్కూల్లో హిందీ టీచర్.

కుంబ్లే విదేశాలకు వెళ్ళే ప్రయత్నాల్లో వుంటూ చిన్నచిన్న జాబ్స్ చేసుకుంటూ వుండేవాడు. అప్పటికి ఆ కుర్రాడికి ఇంకా పెళ్ళి కాలేదు.

కుంబ్లేల కుటుంబం నన్నూ,నా శ్రీమతిని బాగా ఆదరించే వారు. వారు అక్కడి స్థానికులు అవటాన మాకు గైడెన్స్ ఇచ్చేవారు అన్నిటా.

1998 ఫిబ్రవరి 14 కోయంబత్తూరు. (ఓ భయంకరమైన రోజు)

కంపెనీ పనిపైన గాంధీనగర్ లో రాజరాజేశ్వరీ టవర్స్ వెనుకున వున్న ఓ లాయర్ గారి వద్దకు వెళ్ళాము నేను, నవీన్ కుంబ్లే.

అప్పటికి సమయం మధ్యాహ్నాం రెండున్నరయ్యుంటుంది.

లాయర్ గారు నవీన్ క్లాస్ మేటే. లాయర్ గారు మాకు కావాల్సిన సలహాలు ఇచ్చి, ఆఫీస్ గదికి ఆనుకునే వున్న విశాలమైన రాజసౌధం లాంటి ఇంట్లోకి ఆహ్వానించారు.. చాలా సంప్రదాయ బ్రాహ్మణ కుటుంబం ఆ లాయర్ గారిది. చక్కటి ఫిల్టర్ కాఫీ, మురుకులు ఇచ్చి ఆదరంగా మాట్లాడుతూ వుండిపోయారు.

ఆ లాయర్ గారు ఇచ్చిన సలహాలని చెన్నైలోని మా రీజినల్ మేనేజర్ గారికి ఎస్.టీ.డీ ఫోన్ చేసి చెప్పాలి. అందుకే ఇక శెలవు తీసుకోవాల్సొచ్చింది. చూస్తుండగానే ఓ గంట నిమిషంలా గడిచిపోయింది వారి ఇంట్లో.

మెయిన్ బస్టాండ్ పక్కనున్న రాజ రాజేశ్వరీ టవర్స్ వద్ద ఎస్.టీ.డీ బూత్ నుంచి ఫోన్ చేస్తే ఓ పని అయిపోతుంది అని బయలుదేరాం. కైనేటిక్ హోండా స్టార్ట్ చేసుకుని బస్టాండ్ దాటి ముందుకెళుతున్నాం.

అప్పుడు జరిగింది ఆ సంఘటన.

ఇంచుమించు బస్టాండ్ దాటి మలుపు తిరుగుతున్నాం. సరిగ్గా ఓ వంద అడుగులు వెళితే చాలు రాజరాజేశ్వరీ టవర్స్ అని పిలవబడే షాపింగ్ కాంప్లెక్స్ వస్తుంది.

అప్పుడు సమయం సరిగ్గా సాయంత్రం నాలుగు గంటలా అయిదు నిమిషాలు.

ఏదయితే షాపింగ్ కాంప్లెక్స్ కి మేం చేరుకోవాలో అది మా కండ్లముందరే కనిపిస్తోంది. మా చెవులు బైర్లు కమ్మేలా, కళ్ళు మిరిమిట్లు గొలిపేలా పెద్ద పేలుళ్ళు రెండు జరిగాయి మాకు సరిగ్గా వంద అడుగుల దూరంలో.

ఊహించని ఆ పరిణామానికి సడెన్ బ్రేక్ వేయటంతో అదుపు తప్పిన స్కూటర్ పైనుంచి నేను, నవీన్ ఇంచుమించు క్రింద పడినంత పనయ్యింది.

కొంచెం తేరుకుని చూస్తే అర్థం అయ్యింది, రాజరాజేశ్వరీ టవర్స్ తాలూకూ సెల్లార్ పార్కింగ్ లో ఏదో పేలుడు జరిగిందని. బహుశా ట్రాన్స్‌ఫార్మర్ పేలిందేమోననుకున్నాం మొదట.

ఆ తర్వాత జరిగిన సంఘటనలన్నీ అయోమయాన్ని కలిగించేవే.

భారతీయ జనతా పార్టీ తరఫున ప్రచారానికి వచ్చిన శ్రీ ఎల్.కే.అద్వానీ గారిని అంతమొందించే ప్రయత్నంలో నగరమంతటా సీరియల్ బాంబులు పెట్టారని క్రమంగా తెలిసింది. కేవలం కొన్ని గంటల వ్యవధిలో పన్నెండు బాంబులు పేలాయి వివిధ స్థలాల్లో. ఇంకా పేలకుండా మిగిలిపోయిన డజన్ల కొద్ది బాంబుల్ని పోలీసులు తరువాత నిర్వీర్యం చేశారు. ఈ పేలుళ్ళలో దాదాపు రెండు వందలమంది చనిపోయారు, వేలాది మంది గాయపడ్డారు, కొద్ది మంది అదృష్టవంతులు ప్రాణాలతో బట్టకట్టగలిగారు. వాళ్ళలో నేను ఒకడిని.

నేను బాంబు పేలుడుకి ఇంత దగ్గర్లో ఉండినానని మా ఇంట్లో వారికి ఇప్పటికీ తెలియదు.

ఆ సమయంలో మా శ్రీమతి పరిమళ లత కడపలో ఉన్న మా అమ్మా నాన్నల దగ్గరికి వెళ్ళి వుండింది. ఇంట్లో నేను ఒక్కడినే. దాదాపు వారం రోజులు కర్ఫ్యూ పెట్టారు. నేను ఓ రెండ్రోజులు చూసి రైలెక్కి కడపకెళ్ళిపోయాను. కానీ ఆ రెండు రోజులు కుంబ్లే కుటుంబం నన్ను స్వంత బిడ్డలాగా చూసుకున్నారు.

ఒక అందమైన ఊరు, శాంతికి నిలయమైన నగరం, చల్లటి వాతావరణానికి పెట్టింది పేరు , రిటైర్‍అయిన వారికి స్వర్గం అన్న పెరున్న ఓ నగరం కేవలం కొన్ని గంటల వ్యవధిలో ఓ స్మశానంగా మారిపోయింది. కారణం ముమ్మాటికీ ఇస్లాం టెర్రరిస్టులే.

ఆ పేలుళ్ళు ఆ నగర ముఖ చిత్రాన్నే కొన్ని సంవత్సరాల పాటు మార్చేశాయి. వ్యాపారాలు దెబ్బ తిన్నాయి. పరస్పర నమ్మకాలు దెబ్బతిన్నాయి. స్వేచ్చగా తిరిగే వాతావరణం దెబ్బ తింది. ఆ తర్వాత దాదాపు ఓ రెండేళ్ళ పాటు ప్రతి కూడలిలో పోలిసు అవుట్‍పోస్టులు, చెక్కింగ్ లు.

ఏది ఏమయినా నవీన్ కుంబ్లే కుటుంబానికి మరొక్కసారి ఈ ఫేస్ బుక్ మాధ్యమం ద్వారా థాంక్స్.

Coimbatore Bomb Blasts

"ఎలుకకి ప్రాణ సంకటం" (ఒక జ్ఞాపకం-10)

ఎలుకకి ప్రాణ సంకటం"

(ఒక జ్ఞాపకం-10)

"పాండురంగం గారున్నారా" అన్న నా ప్రశ్నకి అక్కడున్న రిసెప్షనిస్ట్ లాంటి వ్యక్తి ఒక్క సారి తను చేసుకుంటున్న టైపింగ్ పని ఆపి ఒక సారి నా వంక తేరిపారా చూసి, ఏదో నిర్ణయానికి వచ్చిన వ్యక్తిలాగా లేచి నిలబడి

"నాతో రా బాబూ" అంటూ అక్కడే వున్న ఓ పెద్ద గది వంక తీసుకువెళ్ళాడు. 

చూడంగానే బయటనుంచే అర్థమౌతోంది ఓ పెద్ద ఆఫీసర్ గారి గది అని;

అప్పటికి నావయసు మహా అంటే పదిహేను నిండి పదహారు నడుస్తూ వుంటుంది. ఇంటర్ ఫస్ట్ ఇయర్ చదువుకుంటున్నాను అప్పటికి. 

కాలేజి అవగానే బుక్స్‌తో సహా All India Radio Cuddapah Station (ఆకాశవాణి కడప కేంద్రం) కి సైకిలెక్కి వెళ్ళిపోయాను. అప్పటికి కడప ఆకాశవాణి కడప కేంద్రం బస్టాండ్ రోడ్లో ఇప్పుడున్న కొత్త బిల్డింగ్‍లో వుండేది కాదు. రమేష్ థియేటర్ ప్రక్కనున్న సందులోంచి వెళితే వచ్చే ఎన్.జీ.వో కాలనీలో అద్దె భవంతిలో వుండేది. ఇదంతా 1984 ఆ ప్రాంతాలలో విషయం.

"ఇదే సర్ గది. లోనికి వెళ్ళండి" అని చెప్పి వెళ్ళిపోయారాయన.

నేను స్టేషన్‍లోనికి అడుగుపెట్టే ముందే బయట డిస్‌ప్లే బోర్డ్‌లొ అక్కడి ఆఫీసర్ల పేర్లు చూసి నోట్ చేసుకుని ఈ పాండురంగం గారి పేరు గుర్తుపెట్టుకుని లోనికి వెళ్ళాను. అంతే. ఆయన స్టేషన్ డైరెక్టరా, ప్రోగ్రామ్ ఎగ్జిక్యూటివా కూడా నాకు తెలియదు.

నేను లోనికి అడుగు పెట్టగానే ఏదో వ్రాసుకుంటున్న ఆయన తలెత్తి ఒక సారి నన్ను చూసి ఖంగు తిన్నారు. పట్టుమని పదహారు ఏండ్లు లేని నేను, ఏ అప్పయింట్ మెంట్ లేకుండా , కాన్ఫిడెంట్ గా ఆయన చాంబర్ లోకి వెళ్ళి ఎదురుగా నిలబడి వుండటం ఆయన అస్సలు ఊహించి ఉండలేదట, తర్వాత మా పరిచయం పెరిగిన తర్వాత చెప్పారాయన. 

"ఎవరు బాబు నువ్వు?" అని అడిగారు ఆయన దయగా.

"నేను కథలు వ్రాస్తుంటాను.మన ఆకాశవాణి కడపకేంద్రంలో అప్పుడప్పుడు కథానికలు వస్తుంటే విన్నాను. పత్రికలకు పంపాలంటే సరయిన ప్రొసీజర్ తెలీదు. సరే, మన ఊర్లోనే వుంది కద ఆకాశవాణి కేంద్రం, ఇక్కడే చదివి వినిపిద్దాం అని వచ్చాను" అని నింపాదిగా చెప్పాను.

అక్కడికి నేనేదో ఆయనకి మెహర్బాని చెయ్యటానికి వచ్చానన్నట్టు చెప్పాను. నిజానికి నాభావం కూడా అదే. అమాయకత్వం అంటే అదే. అప్పటికి నాకున్న ధృఢమైన అభిప్రాయం ఏంటంటే, పత్రికలలో పడితేనే రచయితకి నిజమైన గౌరవం అని, మిగతావన్నీ రాజీ పడటమేనని.

పక్కలో బాంబు పడ్డట్టు అదిరి పడ్డారాయన.

"ఏంటి నువ్వు కథలు వ్రాస్తావా, అవి చదివిపెడ్తావా? బాగుంది. ఇప్పటి దాకా ఏమయినా వ్రాశావా?"

ఆయన అడగటమే తరువాయి, వెంటనే నా కాలేజీ నోట్ బుక్స్ తీసి, వాటిలో అక్కడక్కడా వ్రాసుకున్న కొన్ని రాతలని ఆయనకి చూపించాను. మొదట కాస్తా అనాసక్తిగా తిరగేసినా క్రమంగా ఆయనలో ఆసక్తి పెరగటం గమనించాను.

"ఇవన్నీ నువ్వే వ్రాశావా, లేదంటే లైబ్రరీకి వెళ్ళి ఏవయినా పుస్తకాలు చూసి వ్రాశావా?" చివరికి ఆయన ప్రశ్నించారు. నేను గాయపడ్డ వాడిలా చివ్వున చూశాను, నా రియాక్షన్ ఆయన గమనించారు.

"సరే, నేను ఒక థీమ్ చెప్తాను. ఇప్పటికిప్పుడు వ్రాస్తావా?" అడిగారాయన.

"సరే" అన్నాను

ఆయన ఒక సారి చుట్టూ చూసి, టేబుల్ పైవున్న ఆవేళ్టి న్యూస్ పేపర్ అందుకుని, ఏదో మెడికల్ కాలేజీలో ర్యాగింగ్ కారణంగా ఉరి వేసుకుని చనిపోయిన కుర్రాడి గురించిన వార్త ఒకటి చూపించి, 

"దీని ఆధారంగా వ్రాయి ఇప్పటికిప్పుడే, నాకు నచ్చితే నీచేతనే యువవాణి కార్యక్రమంలో చదివింపజేస్తాను" అన్నారాయన. 

అందులో ఇబ్బందేముంది అనుకుని, నా కాలేజి నోట్ బుక్ ఒకటి ఓపెన్ చేసి వ్రాయటానికి సిద్ధ పడిపోయాను.

"ఆగాగు" అని ఆయన్ బజ్జర్ ప్రెస్ చేసి ఇందాకటి ఫ్రంట్ డెస్క్ ఆయన్ని కేకేసి పిలిపించి, "ఇదిగో ఈ కుర్రాడిని నీ టేబుల్ దగ్గర కూర్చోబెట్టుకుని, అతనికి కొన్ని A4 షీట్లు ఇచ్చి, కాస్తా కాఫీ, టీ ఏమన్నా కావాల్నేనేమో కనుక్కుని, ప్రశాంతంగా వ్రాసుకునేలాగా వాతావరణం కలిపించు" అని చెప్పారు.

నేను వెళ్ళి కూర్చుని వ్రాయటం ప్రారంభించాను. లోపల్నుంచి ఆయన కంఠం వినిపిస్తోంది.

"ఇంతకూ ఎవరయ్యా ఈ కుర్రాడు?"

"నాకు తెలియదు సార్, హుందాగా వచ్చి మీ పేరు పెట్టి అడిగితే మీ బంధువుల కుర్రాడేమోననుకున్నాను" ఆయన చెపుతున్నాడు , లోపల్నుంచి ఈ సంభాషణ నా చెవుల్లో పడుతోంది.

’రిజర్వేషన్ సిస్టం గురించి, ర్యాగింగ్ లగురించి, ప్రేమ ఆకర్షణల గురించి కొన్ని థీంలు నా మెదడులో ఆల్రెడీ వుండటం వల్లా చకచకా వ్రాసేసి, ఓ అరగంటలో ఆయన ముందు వాలి పోయాను.

’ఓ పల్లెటూరి పేద కుర్రాడు, అగ్ర వర్ణాల వాడు, కష్టపడి చదువుకుని ఎమ్‍సెట్ వ్రాసి ప్రతిభ ఆధారంగా మెడిసిన్ లో సిట్ తెచ్చుకుని, ధన మదంతో అహంకారంతో ప్రవర్తించే సీనియర్ స్టూడెంట్ల కారణంగా, ఆత్మగౌరవం దెబ్బ తిని, ఆత్మ హత్య చేసుకుని చనిపోతాడు. అదీ నేను వ్రాసిన కథ. దానికి ఓ చిత్రమైన టైటిల్ పెట్టాను, "------ఎలుకకి ప్రాణ సంకటం" అని. ఆ గ్యాప్ లో "పిల్లికి చెలగాటం" అన్న భావాన్ని ధ్వనింపజేస్తూ.

"అబ్బాయి అంతా బాగుంది కాని, ఈ ’ఎలుకకి’ అన్న పదం తీసేద్దాం, నీ ఉద్దేశ్యం నాకర్థమయింది కానీ, ప్రింట్ లో అయితే చుక్కలు వ్రాయచ్చు, మనది ఆకాశవాణిలో చదివే కథానిక కద, ఆ భావాన్ని ఎలా చెప్పగలం? అందుకే ఉత్తి ’ప్రాణ సంకటం’ అని ఉంచేద్దాం. అదీ కాక ఆ అబ్బాయిని అగ్రవర్ణాల పేద వాడిగా కాక, వెనుకబడ్డ పేదవాడిగా మారుద్దాం, ఆ పాత్ర పట్ల శ్రోతలకు ఇంకా సానుభూతి కలుగుతుంది."

అలా ప్రారంభమైంది నా అనుబంధం ఆయనతో. ఆయనకి నాకు దాదాపు నలభై ఏళ్ళ అంతరం వున్నా వయస్సులలో నన్ను ఒక రచయితగానే ట్రీట్ చేసే వారాయన. 

’సరస్వతీ పుత్ర శ్రీమాన్ పుట్టపర్తి నారాయణా చార్యులు, కథల మేష్టారు శ్రీ మధురాంతకం రాజారాం, శ్రీ జానమద్ది హనుమచ్చాస్త్రి గారు’ వంటి మొదలగు మహా మహుల గళాలు వినిపించిన ఆకాశవాణి కడప కేంద్రం నుండీ అలా నా కంఠం కూడా వినిపింపబడటం నా పూర్వ జన్మ సుకృతం.

ఆ తర్వాత నేను ఆదోనికి చదువు నిమిత్తం వెళ్ళినప్పటికీ, అక్కడి నుండీ కూడా నాకు రైలు చార్జీలు చెల్లించి మరీ నన్ను పిలిపించి నా కథలు చదివి వినిపించే వారు శ్రీ పాండురంగం గారు.

ఆ తర్వాత వరుసగా నా కథలు ఆంధ్రప్రభ వారపత్రికలొ, ఆంధ్రప్రభ దిన పత్రిక ఆదివారం అనుబంధంలో, ఈనాడు ఆదివారం అనుబంధంలో ప్రచురితమ్ అవటం మొదలయ్యాక, నేను ఆకాశవాణికి పంపటం మానుకున్నాను. పాపం అక్కడీకీ శ్రీ పాండురంగం గారు నాకు ఎన్నో ఉత్తరాలు వ్రాసి వ్రాసి విసుగెత్తి చాలించుకున్నారు.

ఆ పై ఓ మూడేండ్ల తర్వాత, కడపకి వచ్చినప్పుడు యధాలాపంగా ఆకాశవాణికి వెళ్ళాను. అప్పటికల్లా వారు బస్టాండ్ రోడ్లోని తమ స్వంత భవనాలలోకి మారారు. ఇప్పుడు శ్రీ పాండురంగం గారు కనపడలేదు, బహుశా ఎక్కడికో ట్రాన్స్‌ఫర్ అయ్యుంటారు. నాకు ఈ మారు శ్రీ ఆకుల మల్లేశ్వర రావు గారు పరిచయం అయ్యారు. ఈ విడతలో కూడా బోలెడు కథనికలు, నాటికలు వ్రాయటం జరిగింది. వారికి నేను శ్రీ మధురాంతకం మహేంద్రగారిని పరిచయం చేయటం జరిగింది ఆ రోజుల్లోనే. శ్రీ మహేంద్ర గారు ఇటీవలే స్వర్గస్తులవటం విషాదం. ఈ ముచ్చట్లన్నీ ఇంకో సారి చెప్పుకుందాం.

చాలా విరివిగా వ్రాశాను ఆ రోజుల్లో, నాకు ఇరవై ఏండ్ల వయస్సు వచ్చేటప్పటికే నా కథలు దాదాపు అరవై దాకా వెలుగు చూశాయి, అదీ ప్రముఖ పత్రికలలో. అకారణంగా అస్త్ర సన్యాసం చేసేశాను. 1989 నుంచీ 1992 వరకు నేను కథలూ విరివిగా వ్రాసిన రోజులూ అవే, నేను శాశ్వతంగా మరచిపోదలుచుకున్న రోజులూ అవే నా జీవితంలో. కొన్ని వ్యక్తిగత వైఫల్యాలు, పిన్నవయస్కుడైన బావగారి మరణం ఇలా కొన్ని సంఘటనలు నన్ను మరి కోలుకోనీకుండా చేశాయి ఆ రోజుల్లో.

ఆ తర్వాత ఒక విధమైన కసితొ ఫార్మా రంగంలో ఏకాగ్రతగా పని చేసుకోవటం, జరిగి పోయింది. 

దాదాపు ఓ ఇరవై మూడుసంవత్సరాలు కలం పట్టలేదు. నేను కలం పక్కన పెట్టకుండా వ్రాస్తూనే వుండుంటే ఏమయ్యేదో? ఏమో విధి అన్నది మన చేతిలో లేదు కద.మరలా హొగినెక్కల్ జలపాతం ద్వారా 2015 లో వ్రాయటం మొదలెట్టాను.ఇదండీ ఆకాశవాణిలో నా మొదటి కథ యొక్క కథ.

"మల్లిక" (ఒక జ్ఞాపకం-9)

"మల్లిక"

(ఒక జ్ఞాపకం-9)

నా మొదటి కథ ఏది అని అడిగాడు ఇటీవల ఒక మిత్రుడు.

పెద్ద చిక్కొచ్చి పడింది. ఆలోచించకుండా ఠకీమని సమాధానం చెప్పగలిగే ప్రశ్నకాదిది అని అర్థం అయింది.

ఎందుకో చెప్తాను వినండి.

వాస్తవానికి ’మల్లిక’ నా మొదటి కథ అని చెప్పవచ్చు. కాని ఇది ఏ మేగజైన్లోనూ ప్రచురింపబడలేదు.  కాబట్టి దీన్ని నా మొదటి కథగా పరిగణించలేమేమో. 

కానీ ఇది ప్రచురింపబడింది. ఎక్కడ పడింది అంటే, ఇది కాలేజి మేగజైన్లో పడింది. దీనిది కాపీ కూడా నా వద్ద ఇప్పుడు లేదు. కడప మోచంపేట రామకృష్ణ మెమోరియల్ జూనియర్ కాలేజి లొ చదువుకుంటున్నపుడు అప్పటికప్పుడు వ్రాసిన కథ అది. మద్రాస్ రోడ్లోని కైలాస్ ప్రెస్ వారితో ముద్రింపజేశారు మా కాలేజి వారు.

అప్పట్లోనే ఆకాశవాణి కడప కేంద్రం నుంచి నెనే చదివితే  నా కంఠంతో, నేను వ్రాసిన కథలు ప్రసారమయ్యాయి. అలాంటివాటిలో నా మొదటి కథ "ప్రాణ సంకటం". ఇదీ కూడా మేగజైన్‍లొ పడలేదు కాబట్టి దీన్ని కూడా నా మొదటి కథ అని నేను పరిగణించను. కానీ నేను డబ్బులు అందుకున్న మొదటి కథ ’ప్రాణసంకటం’ అని చెప్పవచ్చు. 

ప్రెసిడెంట్ ఆఫ్ ఇండియా నుంచి వచ్చినట్టు వ్రాయబడ్డ పెద్ద అఫిషియల్ లెటర్ ఒకటి హిందీ, ఇంగ్లీష్ భాషలలో ముద్రింపబడి ఆకాశవాణి నుంచి వచ్చేది మనకిచ్చే చెక్కుతో పాటుగా.  ఇవన్నీ గొప్ప అఛీవ్‍మెంట్స్ అని కూడా తెలియని అమాయకత్వం ఆ రోజుల్లో నాకు. ఇవన్నీ చాలా మామూలు విషయాలు అనుకోనే వాడిని.

వారపత్రికలలో ప్రచురింపబడితేనే రచయిత అని అనుకునే వాడిని.

చిట్ట చివరికి నేను కలలు కన్నట్టే, ఆ రోజుల్లో "పల్లకీ" అనే వారపత్రికలో నా కథ "పాపం! అతనికి తెలియదు" ప్రచురితమైంది. కానీ దీన్ని కూడా నేను నా మొదటి కథ అని పరిగణించలేను. ఎందుకంటే, ఎక్కడ పొరపాటు జరిగిందొ తెలియదు, కథ అయితే ప్రచురింపబడింది కానీ, రచయిత పేరు రాలేదు. ఉత్తిగానే కథ, కథ పేరు వచ్చింది అంతే. ఈ కథకి పాపం పేమెంట్ అయితే పంపించారు, బ్యాంక్ ఆఫ్ బరోడా చెక్కు ద్వారా ముఫై రూపాయలు.  ఆ రోజుల్లోనే నేను, మా అప్ప, నా ప్రాణ మిత్రుడు కంచనపల్లి రమణానంద్ వెళ్ళి బ్యాంక్ ఆఫ్ బరోడాలో అకౌంట్ ఓపెన్ చేసి ఆ చెక్కుని అందులో జమ చేయటం జరిగింది. ఆ విధంగా నాకు వారపత్రికల ద్వారా డబ్బు సంపాయించి పెట్టిన మొదటి కథ ఇది.

ఆలిండియా రేడియో ద్వారా ఒక్కొక్క కథకి రెండు వందలనుంచి, నాలుగు వందల దాకా చెక్కులు వచ్చి వుండినా రాని ఆనందం , పల్లకి వారి నుంచి వచ్చిన చెక్కు నాకు ఎక్కువ తృప్తిని ఇచ్చింది.

ఇన్ని అవాంతరాల తర్వాత నా పేరుతో , ప్రింట్‍లొ వచ్చిన నా మొదటి కథ , నేను డిగ్రీ ఫస్టియర్‍లో వుండగా వచ్చిన "మంచుతెర" కథ నా మొదటి కథ అని చెప్పవచ్చు.  జగ్ జీత్ సింగ్ ఘజల్ "తుమ్ ఇతన జో ముస్కురా రహీ హో, క్యా ఘమ్ హై జిస్కో ఛిపా రహీ హో" విన్న తర్వాత కలిగిన ప్రేరణతో వ్రాసిన కథ.  దీనికి యాభై రూపాయలు M.O  ద్వారా పంపారు. ఆ కథ తాలూకూ కథ వివరంగ మరొ సారి చెప్పుకుందాం.

ఇక అసలు విషయానికి వద్దాం.

కాలేజి మేగజైన్ అయితేనేమి -  అచ్చులో వచ్చిన మొదటి కథ "మల్లిక" గురించి ఇక్కడ చెప్పుకుందాం.

కడప-మోచంపేట రామకృష్ణ జూనియర్ కాలేజీలో నేను ఇంటరి ఫస్ట్ ఇయర్ చదివేటప్పుడు కాలేజీ మాగజైన్‍కి కథలు, కవితలు, పజిల్స్ ఇలాంటివి ఇవ్వచ్చు అని ఒక రోజు సర్క్యులర్ వచ్చింది.

నేను ఇంచుమించు నా పద్నాలుగవ ఏటనుంచే సీరియస్‍గా వ్రాస్తూ వస్తున్నాను. కాకపోతే అవన్నీ ఫెయిర్ చేసి పెట్టుకోవాలని,కాగితానికి ఒక వైపే వ్రాయాలనీ, అక్షర దోషాలు లేకుండా నీట్‍గా ప్రెజెంటబుల్‍గా వుండాలని స్పృహవుండేది కాదు నాకు. తోచిన థీంని తోచినట్టు ఎక్కడపడితే అక్కడ వ్రాసేసే వాడిని. అలా వ్రాసి పెట్టుకున్న కథే ’మల్లిక’. ఎందుకో తెలియదు నేను కర్నూల్లో టెన్త్ చదివే రోజుల్లో , మా పక్క సెక్షన్‍లొ, ఇంగ్లీష్ మీడియంలో మల్లిక అనే అమ్మాయి వుండేది. నాకా రోజుల్లో ఆ అమ్మయన్నా , ఆ పేరన్నా చాలా ఇష్టం ఏర్పడి పోయింది. ఆమెతో పరిచయం కూడా నాకేం లేదు. ఆమె టెన్త్ తర్వాత బై.పీ.సీ తీసుకుని డాక్టర్ అయితే ఎలా ప్రవర్తిస్తుంది అని నాలో నేనే ఆలోచించుకుని, ఆ ఊహల్ని పేపర్‍పై పెట్టానన్న మాట. అదే ఈ మల్లిక కథ. మరామె నిజ జీవితంలో ఏమయిందో దేవుడికెరుక.

కాలేజి వారికి ఈ ’మల్లిక’ కథ ఇవ్వాలని నిర్ణయం చేసుకున్నాను.  కానీ పెద్ద చిక్కొచ్చి పడింది. ఫెయిర్ చేసిన కాపీ చక్కగా పేపర్‍కి ఒక వైపే వ్రాసి ఇవ్వాలట. నాకా ఫెయిర్ చేసి ఇవ్వటం ఎలాగో తెలియదు.  ఫిజిక్స్ , కెమిస్ట్రీ లెక్చరర్లు టెస్టులని , ప్రాక్టికల్స్ అని తెగ తొందర పెడుతున్నారు. తీరిగ్గ కూర్చుని ఫెయిర్ చేయటం కుదరని పని.

ఆ రోజుల్లో దేవుడే పంపినట్టు మా ఎదురింట్లో, హైదరాబాద్ నుంచి వచ్చి, గాడిచర్ల రామారావు వీధిలో వుంటూ, కడపలో పని చేస్తున్న సూరిబాబు అనే ఒక బ్యాంక్ ఉద్యోగి, ఆయనకు తోడుగా ఆయన చెల్లెలు జ్యోతి అనే ఆవిడ వుండే వారు. ఆవిడ కూడా బ్యాంకు జాబ్స్ కై ప్రయత్నాలు చేస్తుండేది. నా ఇబ్బంది గమనించి ఆమె తానె చొరవ తీసుకుని చక్కగా A4 సైజు తెల్లకాగితాలపై ఓ రెండు గంటలలో గుండ్రటి ముత్యాలలాంటి అక్షరాలతో వ్రాసి ఇచ్చి, నీ కథ తప్పక ప్రచురింపబడుతుంది అని భరోసా ఇచ్చింది. ఆల్ ది బెస్ట్ అని చెప్పి ప్రోత్సహించింది. పాపం ఇప్పుడామె ఎక్కడుందో.

మల్లిక కథ ఏంటంటే, స్థూలంగా ఇది ఆ కథ.

మల్లిక అనే ఆవిడ ఓ డాక్టర్. ఈ కథ లో రెండు సీన్లు వుంటాయి. అంతే కథ. శైలీ,గియిలీ అనే పదాలు కూడా నాకు తెలియవు అప్పట్లో.

కథ ప్రారంభం సీన్లో ఓ ధనవంతుడైన ఓ వ్యక్తి బాగా ఖరీదైన కార్లో మల్లిక గారి క్లినిక్ కి వస్తాడు. ఏమి పెద్ద జబ్బు వుండదు. తిన్నది అరగని జబ్బు అంతే. కానీ మన మల్లిక అతని పట్ల ప్రత్యేక శ్రద్ధ కనపరచి, అతనికి చక్కటి సాంత్వనతోకూడిన మాటలు చెపుతూ,  అతనికి అనేక ఖరీదైన పరీక్షలు వ్రాయించి, ఓ రోజంతా తన క్లినిక్ లో వుంచుకుని బాగా ఖరీదైన ట్రీట్మెంట్ ఇచ్చినట్టుగా నమ్మించి భారీగా బిల్లు చేసి పంపిస్తుంది. పాఠకులకు ఆమె డబ్బు మనిషి, హృదయం లేనావిడ అనే ఫీలింగ్ కలుగుతుంది.

ఇక మనవెవరమూ ఊహించని విధంగా రెండో సీన్లో ఓ నిరుపేద పేషంట్ కీ తన స్వంత ఖర్చుతో గుండె ఆపరేషన్ చేసి, అతనికి కావల్సిన అన్నిసౌకర్యాలు ఉచితంగా అందజేసి అతన్ని ఆరోగ్యవంతుడయ్యే వరకు తానే అన్నీ ఖర్చులూ భరిస్తుంది. 

కథకుడిగా నేను ఏమీ తీర్పులు చెప్పటం వ్యాఖ్యానాలు చేయటం ఏమీ చేయకున్నా, ఆమె మంచితనం పాఠకులకు అర్థమవుతుంది. కథ ముగిసిపోతుంది.

ఇదండీ నా మొదటి కథ యొక్క కథ.

నా మిత్రుడు KV రమణానంద్, నేనూ భక్తిగా జ్యోతి అక్కదగ్గర ఫెయిర్ కాపీలు తీసుకుని, వాటిని ప్రిన్సిపాల్ రూంలో అందజేయటం అంతా నిన్న మొన్న జరిగినట్టు వుంది.

శుభం.

పిల్లికి తలస్నానం (ఒక జ్ఞాపకం -8)

 

పిల్లికి తలస్నానం

(ఒక జ్ఞాపకం -8)

చిన్నపిల్లల అల్లరి వెనుక ఎంతో అమాయకత్వం మరియు మానవత్వం దాగి వుంటాయనిపిస్తుంది.

నా మేనల్లుడు కళ్ళె అనంత కృష్ణ చిన్నప్పుడు చేసిన ఓ అల్లరి పని చెప్తాను. అనంత్‍కి అప్పుడు మహా అంటే ఒకటిన్నర సంవత్సరాల వయసుంటుంది. 

మా ఇంట్లో ఓ చిన్న పిల్లి వుండేది అప్పట్లో. 

మా నాన్న గారికి పిల్లులంటే చాలా ఇష్టం. ఆయన ట్రాన్స్ఫర్లరిత్యా మేం ఎన్ని ఊర్లు మారినా ప్రతి ఊరిలో ఓ పిల్లి వచ్చి అర్జెంట్‍గా మా ఇంట్లో మెంబర్‍గా మారిపోయేది. వాటికి ఎలా తెలుస్తుందో ఇక్కడ ఒక పిల్లి ప్రేమికుడు వున్నాడని. బదిలీ రిత్యా ఆ ఊరు వదిలి వెళ్ళేటప్పుడు బాగా మాలిమి అయిన ఆ పిల్లిని వదలి వెళ్ళాలంటే ఎలాగో వుండేది. కుక్కనయితే తీసుకెళ్ళవచ్చు కానీ పిల్లుల్ని ఎవరూ తీసుకెళ్ళరు అని చెప్పి నన్ను నచ్చజెప్పేవారు.

’పిల్లి ఇంటిని ఇష్టపడుతుంది, కుక్క మనుషుల్ని ఇష్ట పడుతుంది. వేరే ఊరికి తీసుకువెళ్ళినా కూడా పిల్లి పాత ఊర్లో ఇంటిని తలచుకుని బెంగపెట్టుకుంటుందని చెప్పి నన్ను కన్విన్స్ చేసేవారు.

 మా నాన్న గారు వాటితో బాగా ఆడుకొనే వారు. మాకు చిన్నప్పుడు ఇది బాగా కాలక్షేపంగా వుండేది.  

ఓ పుల్లని పిల్లి ముందు కదిలిస్తే అది యమ సీరియస్‍గా దాన్ని పట్టుకోటానికి ప్రయత్నించేది. పుల్లని దానికి అందనీయకుండా ఆడిస్తూ వుండేవాళ్ళం మా నాన్నగారి అధ్వర్యంలో.

పుల్ల ఆట ఒక్కటే కాక, దాని ముందు అద్దం పెడితే అది దాని ప్రతిబింబాన్ని చూసి తనప్రత్యర్థిగా భావించి కలబడటం, మన నోటికి చేయి అడ్డుపెట్టుకుని ’మ్యావ్.మ్యావ్’ అని అరిస్తే అది ఇంకో పిల్లివచ్చిందేమోనని కంగారు పడటం, మన అరచేత్తో దానిని వెనక్కు తొస్తే అది ఇంకా వేగంగా ముందుకు వచ్చి మనల్ని తోయటం, ఇవన్నీ పిల్లిని ఆడించే క్రీడలలో ప్రధానాంశాలు.

ఇదిలా వుండగా వేసవి శెలవులకి మా అక్కయ్య వాళ్ళు ఓ సారి కడపకి వచ్చారు. అప్పటికి మా నాన్నగారు రిటైర్ అయి కొత్తగా దొరికిన విశ్రాంతిని మనసారా ఆస్వాదిస్తున్నారు. నేను అప్పుడు ఇంటర్మీడెయేట్ మొదటి సంవత్సరం చదువుకుంటున్నాను. మా అక్కయ్య కొడుకు పేరు అనంతకృష్ణ. వాడి కూడా చాలా చిన్నవాడు. ఈ పిల్లి క్రీడలని బాగా ఎంజాయ్ చేసేవాడు.

మేమంతా ఒక రోజు భోజనాలు చేస్తుంటే మా పెంపుడు పిల్లి  కాస్తా దూరంగా హాల్లో కుర్చీపై కూర్చుని తన ఒళ్ళు తానే నాక్కుంటూ వుంది. మీరూ చూసే వుంటారు పిల్లులకు అది సహజ లక్షణం.  తన పంజాని నోటి దగ్గరగా తెచ్చుకుని, పంజాని తడిచేసుకుని తన మొహం మొత్తం తుడుచుకుంటుంది. అందినంత మేరా నేరుగా నాలుకతో ఒళ్ళు నాక్కుంటుంది, అందని భాగాల్ని తడి చేసుకున్న తన పంజాతో తుడుచుకుంటుంది. ఇది పిల్లి లక్షణం. పులులు కూడా ఇలాగే చేసుకుంటాయని ఇటీవల్ యూ ట్యూబ్‍లోనూ, సఫారిలోను చూడటం జరిగింది.

ఇలా నాక్కుంటున్న పిల్లిని ఆసక్తిగా కాసేపు చూసిన మా మేనల్లుడు, చివరికి అడిగాడు ’అదేం చేసుకుంటోంద’ని.

మేము సరదాగా ’అది స్నానం చేస్తోంది’ అని చెప్పాం.

వాడికి ఏమనిపించిందో ఏమో సాలోచనగా తలూపాడు.  

ఆ రోజు మధ్యాహ్నం మేమంతా ఎవరి పనుల్లో వాళ్ళుండగా ఉన్నట్టుండి పెద్దగా పిల్లి అరుపులు వినిపించాయి. అది ప్రాణభయంతో అరుస్తోందని అర్థమవుతోంది. ఏమయిందా అని వెళ్ళి చూస్తే ఇంకేముందీ, పిల్లి కాస్తా మా పెరట్లో వున్న బావి నీళ్ళలొ మునుగుతో తేలుతూ అరుస్తోంది.

మాకు కాసేపు ఏమీ అర్థం కాలేదు. పిల్లి బావిలో ఎలా పడిందో అర్థం కాలేదు. చూస్తే అక్కడే వున్న అనంత్, చిన్ని కృష్ణుడిలా నవ్వుతూ చెప్పాడు

"పిల్లికి తలస్నానం చేయించాలని నేనే బావిలోకి వదిలాను.కాసేపయినాక తీద్దాం. పాపం అది నీళ్ళు లేక తన నాలుకతొ స్నానం చేసుకొంటోంటుంది కద అందుకే ఇలా అన్నమాట"

మాకేమనటానికీ తోచలేదు.

బావిలో చూస్తే పిల్లి పరిస్థితి అయోమయంగా వుంది. చేతికందే లోతు కాదు.చేద(తాడు) వేస్తే కనీసం పదహైదు అడుగుల తాడు బావిలోకి వెళుతుంది నీటిపైభాగానికి బిందే తగలటానికి. 

బావిలోకి దిగ గలిగిన సామర్థ్యం మాకెవ్వరికీ లేదు. వెళ్ళి ఎవర్నయినా పిలుచుకు రావాలంటే అంతవరకు పిల్లి పరిస్తితి ఎలా వుంటుందో అని ఆందోళన.

ఈ లోగా అది కాస్తా కాస్తా ఈదుతూ, ఓ చివరికి చేరుకుని బావి చుట్టురా తాపడం చేసిన బండల్ని గోళ్ళతొ  పట్టుకుని నిలబడింది. సగం శరీరం నీళ్ళలోనే వుంది. అప్పుడప్పుడూ పట్టూ జారి నీళ్ళలోకి పడిపోయి, మళ్ళీ పంజా చాచి గోళ్ళతో గోడల్ని పట్టుకుని నిలబడే ప్రయత్నం చేస్తోంది.

ఈ జీవన పోరాటంలో అది అరవటం మానేసింది. ఈత కొట్టటం, నిలదొక్కుకోవటం, గోళ్ళతో గోడల్ని పట్టుకోవటం వీటి మీద వుంది దాని ఏకాగ్రత అంతా. పైనుంచి మేమంతా బావిలోకి తొంగి చూస్తూ దానికి అలవాటయిన ’కాషీ, కాషీ’ అన్న పిలుపులతో దాన్ని సంబోధిస్తూ వుండటం వల్ల దానికి కాస్తా ధైర్యం చిక్కింది.

అది జాలిగా మా వంక తలెత్తి చూస్తూ వుండిపోయింది.

ఈ లోగా మా అమ్మగారు ఎవరితో మాట్లాడకుండా లోపలికి వెళ్ళి ఓ వెదురు బుట్ట పట్టుకోచ్చి, దానికి నాలుగువైపులా పురికోసా దారంతో వుట్టిలాగా కట్టి సిద్దం చేసారు. ఆ ఉట్టి లాంటి వెదురు బుట్టని చేంతాడు చివర్న కట్టి బావిలోకి వదలాలి. అదీ ప్లాను.

బుట్ట నీళ్ళలొ స్థిరంగా వుండటానికి అని చెప్పి బుట్టలో పెద్ద గుండ్రాయి ఒకటి ఏర్పాటు చేసి, ఓ చిన్న ప్లాస్టిక్ కప్పులో కాసిన్ని పాలు పోసి అదీ బుట్టలో పెట్టి, ఆ బుట్టని మెల్లిగా బావిలోకి వదిలాము.

సహజంగానే పిల్లి ఈ బుట్ట, ఈ హడావుడి చూసి కంగారు పడి, మరొక్క సారి పట్టు జారి నీళ్ళలోకి పడిపోయింది.

అది తిరిగి అంచుని పట్టుకుని నిలబడే వరకు వేచి చూసి, మరొక్క సారి బుట్టని లాఘవంగా దాని దగ్గరగ తీసుకువెళ్ళాము. మా అదృష్టం బాగుండీ ఈ మారు అది బుట్టలోకి దూకి కూర్చుంది. పాలని ముట్టుకోను కూడా ముట్టుకోలేదు. ఓ మూలగా ముడుచుకుని కూర్చుంది. ఇక లాఘవంగా తాడుని పైకి లాగటంమొదలెట్టి ఆ బుట్టని పైకి తెచ్చి పిల్లిని అందుకున్నాం.

అది పైకి చేరుకోగానే మా అమ్మగారు దాన్ని దగ్గరగా తీసుకోని టవల్తో దాని వళ్ళంతా తుడిచి, ఇంకో వెచ్చటి టవల్లో దాన్ని చుట్టి పెట్టి దగ్గరే వుంచుకున్నారు. అప్పటికి గాని దానికి ధైర్యం చిక్కలేదు.

కొసమెరుపు ఏంటంటే అప్పటి నుంచి, అది ఆ వయసు పిల్లలు కనపడితే చాలు తోక లావుగా చేసుకుని పరుగో పరుగు. పిల్లలంటే దానికి అప్పటి నుంచి టెర్రర్.

అది దాని మనస్సును ఆ విధంగా కండీషన్ చేసేసుకుందన్న మాట.

అదండీ పిల్లికి తలస్నానం ముచ్చట.

-రాయపెద్ది వివేకానంద్.

all rights reserved.

జగన్ - అందమైన అమ్మాయిలు (ఒక జ్ఞాపకం-7)

 

జగన్ - అందమైన అమ్మాయిలు

(ఈ కథలకు వైఎస్.జగన్ గారికీ ఎటువంటి సంబంధంలేదని మనవి)

(ఒక జ్ఞాపకం-7)

బాగా వర్షం కురుస్తోంది.  

కడప. (అశోకా లాడ్జికి కాస్తా దగ్గర్లో,మద్రాస్ రోడ్డు)  సమయం రాత్రి పది కావస్తోంది. 

నేను ఫార్మాస్యూటికల్ కంపెనీ ఇప్కాలో చేరిన కొత్తలవి. 1992 సంవత్సరం నాటి జ్ఞాపకం.

జగన్ గారిని హోటల్లో దించేసి నేను ఇంటికి వెళ్ళి పడుకోవాలి. నా టీవీఎస్-50 ని రోడ్డు వారగా ఆపేసి, మూసేసి ఉన్న ఏదో షట్టర్ ముందు నక్కి నించుని వర్షం నుంచి కాపాడుకొంటున్నాము.

ఎస్.జగన్‍మోహన్ ఆయన పూర్తి పేరు.  సినీనిర్మాత , పూర్ణొదయ మూవీ క్రియేషన్స్ అధినేత,ఏడిద నాగేశ్వర్రావు గారికి దగ్గర బంధువు (బామ్మర్దో, మేనల్లుడో) ఏదో చెప్పారు ఆయనే ఒక సారి మాటల్లొ. 

నా మొదటి ఉద్యోగంలో నా మొదటి బాస్ ఆయన. ఆయన హెడ్ క్వార్టర్స్ తిరుపతి  నుంచి నెలకో సారి టూర్ మీద కడపకు వచ్చి నాతో ఫీల్డ్ వర్క్ చేసీ సలహాలు, సూచనలు ఇచ్చి వెళ్ళటం ఆయన డ్యూటీలో ముఖ్య భాగం. ఫార్మాస్యూటికల్ మార్కెటింగ్ ఫీల్డ్‌లో ఆ రోజుల్లొ ఇప్పుడున్నంత వత్తిళ్ళు, టెన్షన్స్ వుండేవి కావు. ఈ రోజుల్లో ఫార్మాస్యూటికల్  ఫీల్డ్‌ వత్తిళ్ళపరంగా దారుణమైపోయిందనుకోండి, అది వేరే విషయం. జగన్ గారు ఒక బాస్‍లాగా ఎన్నడూ అధికారం చెలాయించిందీ లేదు, ఆయన చనువిచ్చాడు కదాని నేను నెత్తికెక్కిందీలేదు. ఇద్దరం చక్కటి ఫ్రెండ్స్ లాగనే వుండే వారం. 

అప్పటికే ఆయన వయసు దాదాపు ముఫై ఐదు పైనే వుంటుంది. ఆయన బ్రహ్మచారి అప్పటికి. ఇంకా పెళ్ళెందుకు కాలేదోనని ఆయన ఫ్రెండ్స్ జోక్ చేసేవారు. ఆయన నవ్వి ఊర్కునేవారు.

ఆయన చాలా మంచి వాడు, ఎవర్నీ నొప్పించే విధంగా మాట్లాడరు. మంచి భోజన ప్రియుడు. మంచి మాటకారి. ఏ విషయాన్నయినా ఆసక్తిగా చెప్పగలరు. ఆయన చెప్పే కథలకే మా సర్కిల్‍లొ జగన్ కథలు అని పేరుంది. అవి కాలక్షేపానికి ఉపయోగపడతాయి, అంతేకాదు వాటిలో తరచి చూస్తే ఏవో మర్మాలుంటాయి అని కూడా అంటారు.

ఏమా జగన్ కథలు, ఏమా కథ అంటారా?

ఓకే, మచ్చుకు ఒకటి చెప్తాను. 

ఇప్పుడు మీకు నేను చెప్పబోయే కథ ,  ఇప్పటికే నేను అనేక మందికి చెప్పి వినిపించగా,  రసికులు చొంగలు కార్చుకుంటూ విని, మధ్య మధ్యలో నెను చెప్పటం ఆపితే , ’ఆపొద్దాపొద్దు, త్వరగా చెప్పు, చెప్పు’ అని తొందరించారు. గౌరవనీయులుగా పేరు పడ్డ వాళ్ళు కాస్తా ఇబ్బందిగా మొహంపెట్టి విన్నారు. కుదురుగా కూర్చుని వినటం అలవాటు లేని వారు సైతం చెవులు రిక్కించి విన్నారు. 

చివరిదాకా విని ఆకథలోని క్లైమాక్స్‌కి వారు వీరు అని తేడా లేకుండా అందరూ ఒకేలాగా రియాక్ట్ అయ్యారు. చూద్దాం మీరెలా రియాక్ట్ అవుతారో. అప్పుడు మీరే చెబుతారు జగన్ కథల ప్రత్యేకత ఏమిటో.  

ఇదెలా మొదలయిందంటే,

ఓసారి ఇలాగే ఆయన కడపకి జాయింట్ ఫీల్డ్ వర్క్‌కి వచ్చినపుడు, ఇద్దరం కలిసి, ఉదయాన్నే రాయచోటికి టూర్‍కి కెళ్ళి వచ్చాం. ముందరే చెప్పాను కద ఈయన చాలా ఫ్రెండ్లీ మేనేజర్ అని. ఉదయం టూర్ కెళ్ళి వచ్చిన ఇలాంటి సందర్భాలలో ఇతర స్ట్రిక్ట్ బాసులు, స్టాకిస్టు వర్కనో, ఇంపార్టెంట్ అడ్మిన్ వర్క్ అనో, ముఖ్యమైన డాక్టర్ కాల్స్ అన్చెప్పో ఊపిరి తీసుకోనీయకుండా ఇబ్బందిపెడతారు. మన ట్రేడ్ యూనియన్ కామ్రేడ్లు దీన్ని తీవ్రంగా వ్యతిరేకించే వారు. చెప్పాను కద మన జగన్ శాంతి కాముకుడు, అజాతశత్రువు అని. అటు మేనేజిమెంట్‍ని బాధపెట్టేవారు కాదు, ఇటు యూనియల్ననీ ఇబ్బంది పెట్టే వారు కాదు. నొప్పింపక తానొవ్వక అన్న టైపన్నమాట.

ఆ సాయంత్రం నన్ను ఎంచక్క ఓ సినిమాకి తీసుకువెళ్ళారు.

షారుక్‍ఖాన్ - దివ్యభారతి నటించిన ’దీవాన’ సినిమా చూసి నేను, జగన్ గారు బయటికి వచ్చేటప్పటికి రాత్రి తొమ్మిదిపైనే అయింది.  దేవునికడప రూట్‍లొ రహమతీయ టాకీసులో చూశాం ఆ సినిమా.

’ఇవ్వాళ ఏదైనా వెరైటీగా తిందామా?’ అడిగాడు ఆయన. రెగ్యులర్ గా భోంచేసే హోటల్లో విసుగొచ్చేసిందనుకుంటా ఆయనకి.

’సరే సర్. ఈ రోజు సరదాగా మిమ్మల్ని ఓ మెస్ కి తీసుకెళతాను’ అన్చెప్పి బ్రాహ్మణవీధిలో, మధ్వ వీధి అని పిలవబడే ఓ బైలేన్లో వున్న ఓ మెస్ కి తీసుకెళ్ళాను. పాపం దాన్ని  ఒక పేద మధ్వ బ్రహ్మణుడు నడుపుతూ వుండేవాడు. ఏదో ’రావు’ ఆయన పేరు. కన్నడ భాష మాట్లాడే వాడు. అదే ఇల్లు - అదే మెస్సు. ఇల్లంటే మరీ పెద్దదేం కాదు. ఓ మోస్తరు హాలు, ఓ చిన్న వంటిల్లు అంతే. అగ్రవర్ణాలు అగ్రవర్ణాలు అని విమర్శించేవారికి ఇలాంటి పేద బ్రాహ్మలని చూపించాలనుంటుంది నాకు. మహా మేధావులమని అనుకునేవారు సైతం రిజర్వేషన్ వ్యవస్థని ఎలా సమర్థిస్తారో నాకైతే అర్థం కాదు. కేవలం కులం ఆధారంగా బ్రాహ్మణులని ఎన్ని చిత్ర హింసలు పెట్టాలో అన్ని చిత్రహింసలు పేడుతోంది మన వ్యవస్థ.

దేవుని కడపరోడ్డు నుంచి చిరుజల్లుల్లో తడుస్తూ మోపెడ్ పై అక్కడికి చేరుకునేటప్పటికి రాత్రి తొమ్మిదిన్నర అవుతోంది.  ఆయన అప్పటికె మెస్సు కట్టేసి పడుకోబోతున్నాడు. 

ఆయన, ఆయన భార్య, వయసుకొచ్చిన ఇద్దరు ఆడపిల్లలు, . హాలులో దుప్పట్లూ దిండ్లూ ఏర్పాటు చేసుకొని నిద్రపోవటానికి ఏర్పాట్లలో వున్నారు. వాళ్ళకున్నవే రెండు గదులు.  పగలంతా ఆ హాలులోనే వడ్డనలు జరుగుతుంటాయి. అక్కడ నేను అరుదుగా తింటాను, అక్కడి టైమింగులు నాకంతగా తెలియవు. 

’క్షమించండి. నాకు టైమింగులు తెలియకపోవటం వల్ల ఇలా రావల్సివచ్చింది’ అని నేను నా మోపెడ్‍పై కూర్చునే, గేటు దగ్గరనుంచి చెప్పాను.

’ఏం పర్వాలేదు రండి. అలా ఆకలిమీద వచ్చిన వాళ్ళు ఎలా వెళ్ళిపోతారు? అని ఆయన భార్యా, పిల్లల్ని నిద్ర లేపేసి, కిచెన్ లోనికి పంపి , మాకు చక చక ఆకులు వేసి వడ్డన ప్రారంభించేశాడు.  మేము ఇబ్బంది పడుతూనే లోపలికి వెళ్ళి ఏదో తప్పు చేసిన ఫీలింగ్ తోనే భోజనం ముగించి బయట పడ్డాం.

అదిగో బయటికి వచ్చింది లగాయతు పెద్దగా ఈ వర్షం. ఈ వర్షంనుంచి తప్పించుకోవటానికి, రోడ్డు పక్కనున్న ఏదో షట్టర్ ముందు ఆగి వర్షం ఆగుతుందేమోనని ఎదురు చూస్తూ నించున్నాం.

ఇక వర్తమానంలోకి వస్తే,

నాకు ఆఫర్ చేయకుండా సిగరెట్ ముట్టించి (నెను తాగనని తెలుసాయనకి),  దాన్ని వేళ్ళమధ్య ఇరికించుకుని శ్రీశ్రీ గారిలాగా గుప్పెట బిగించి పొగ పీలుస్తూ, ’నీకోకటి చెప్పనా’ అని మొదలెట్టాడు. మామూలుగా పెదాలమధ్య సిగరెట్ ఇరికించుకుని త్రాగుతూ మాట్లాడితే మామూలు కబుర్లు అని, అలా గుప్పెట బిగించి పీలుస్తూ త్రాగుతే, ’జగన్ కథ ’ మొదలవబోతోందని నాకు ఎరుకే. 

వినటానికి సిద్దపడి పోయాను. 

ఈ వర్షం, ఇందాక మేము భోంచేసిన మెస్సు, ఇవన్నీ బహుశా ఆయనకి ఆ సంచలనాత్మక కథ చెప్పటానికి ప్రేరణ కల్పించి ఉండవచ్చు. 

వర్షం జోరందుకుంది. వుండుండి, రోడ్డుపై ఒకటి అరా ఎదో వాహనాలు వెళుతున్నాయి. ఆకాశంలో కళ్ళుమిరుమిట్లు గొలిపేలా మెరుపులు మెరుస్తున్నాయి. చల్లటి గాలి. వర్షం శబ్దం మినహా మిగతా అంతా ప్రశాంతమైన వాతావరణం.

ఆయన చెప్పటం ప్రారంభించాడు.

***

గతంలోకి వెళదాం.

ఆయన ప్రమోషన్‍పై తిరుపతికి వచ్చిచేరిన కొత్తలో జరిగిన విషయం ఇది.

రెగ్యులర్‍గా ఆయన ఓ మెస్‍కెళ్ళి భోంచేసేవాడు. ఆ మెస్ నడిపే ఆయన ఓ శ్రీవైష్ణవ బ్రాహ్మణుడట. పాపం ఆయనకూడా చాలాపేదవాడట. శ్రీనివాసన్ అని అనుకుందాం ఆ బ్రాహ్మణుడి పేరు. ఈ శ్రీనివాసన్‍కి ముగ్గురు ఆడపిల్లలు. చూడటానికి చాలా అందంగా వుండేవారు. పెద్దమ్మాయి డిగ్రీ పూర్తిచేసింది. రెండో అమ్మాయి డిగ్రీ చదివేది. మూడో అమ్మాయి ఇంటర్మీడియేట్ చేసేది, అప్పట్లో.

తెల్లటి శరీర చాయ, మంచి ఒడ్డూపొడుగు, నల్లటి ఒత్తైన జుత్తు, చక్కటి పలువరుస, ఆరోగ్యకరమైన శరీరాలతో చుపరులను ఇట్టే ఆకట్టుకొనే వారట ఆ ముగ్గురూ. అందం విషయంలో ఒకరితో ఒకరు పోటీపడేవారట.

మిగిలిన ఇద్దరూ ఒక ఎత్తు, చివరమ్మాయి ఒకటీ ఒకెత్తు. మిగిలిన ఇద్దరికంటే ఈ చివరి అమ్మాయి ఇంకా ఆకర్షణీయంగా వుండేదట. సన్నని నడుము, వాలు జడ, పెద్దపెద్ద కళ్ళూ, నవ్వితే ముత్యాలు రాలుతున్నాయా అన్నట్టుండే పలు వరుస ఇలా సాగిపోయింది ఆయన వర్ణన. చూస్తుంటే మిగిలిన ఇద్దరిమీదకి ఈ చివరమ్మాయి మీద ఈయనకి ప్రత్యేక ఆసక్తి వున్నట్టుగా నాకు తోచింది.

శ్రీనివాసన్ పేదరికం కారణంగా  పనులకి ,మనుషుల్ని ఎవర్నీ పెట్టుకోలేదు.  ఆయన, ఆయన భార్యా వండునేవారట. దురదృష్టవశాత్తు గంధర్వకన్యల్లాంటి ఈ ముగ్గురమ్మాయిలు వడ్డనలో సాయంచేయాల్సొచ్చేది. పేరుకు చదువుకుంటున్నారే కానీ, కాలేజికి వెళ్ళటంకన్నా ఎక్కువ సమయం తండ్రికి సాయపడటంలోనే వారికి గడిచిపోయేది. ఏదో శాపవశాత్తు దేవలోకంనుంచి భూమిపైకి పంపివేయబడ్డారా ఈ మెరుపు తీగలు అన్నట్టుండేవారట ఆ ముగ్గురు.

పొద్దున కాసేపు క్లాసు పుస్తకాలు ఏవో చదువుకునే వారు. చూస్తుండగానే, ఉదయం దాదాపు పదకొండు, పదకొండున్నరకి మెస్సులో హడావుడి మొదలైపోయేది.

మీకు తెలియంది ఏముందీ, మెస్ అనంగానే అధిక భాగం బ్రహ్మచారులే వస్తారు. బ్రహ్మచారి శతమర్కటః అన్న సామెత ఊర్కే రాలేదు కద. వారిలో కాస్తా హుందాగా వ్యవహరించే వారు ఉండేవారు, కొందరు తమపని తాము చేసుకుని పోయేవారుండేవారు, బ్యాంకు ఉద్యోగులు, మేడికల్ రిప్రజెంటేటివ్‍లు, పీజీ విద్యార్థులు, ఇలా ఒకరేమిటి, రక రకాల వాళ్ళు వచ్చే వారు.

జగన్ గారు ప్రత్యక్షంగా చూసిందాన్ని బట్టి ఈ బ్రహ్మచారుల్లో కొందరు ఈ అమ్మాయిల్ని దారుణంగా టీజ్ చేసేవారట, అసభ్యంగా మాట్లాడే వారట. అదేపనిగా చేతులు తగిలేలా ప్రవర్తించేవారు కొందరు, ఏదోలాగ మాటకలపాలని ప్రయత్నం చేసేవారు కొందరు, చనువు తీసుకొని ప్రవర్తించేవారు కొందరు, హుందాగా ప్రవర్తిస్తున్నట్టు నటిస్తూ బుట్టలోవేసుకుందామా అని ప్రయత్నించే వారు కొందరు , ఇలా రకరకాలుగా ఆ అమ్మాయిలు ముగ్గురూ టార్గెట్ అయ్యేవారట.

ఏమాటకామాటే చెప్పుకోవాలి ఆడపిల్లలు ముగ్గురూ నిప్పులాంటి వారే.

చెప్పాను కద జగన్ గారిది టూరింగ్ జాబ్ అని. ఒక సారి ఈయన దాదాపు ఇరవైరోజుల ట్రిప్ వెళ్ళివచ్చేటప్పటికి, ఆ మెస్సు లో ఓ అంశం గమనించారు ఆయన. అదేంటంటే, ఎంత చూసినా పెద్దమ్మాయి కన్పించటం లేదట. మిగతా ఇద్దరమ్మాయిలే అన్ని పనులూ తమ భుజ స్కంధాలపైవేసుకుని పన్లు చేసుకుంటున్నారట.

ఈయన ఆసక్తితో విషయం ఏంటని శ్రీనివాసన్ గారిని ఆడిగెతే ఓ శుభవార్త తెలిసిందట. వాళ్ళ దూరపుబంధువుల కుర్రాడు, పిల్లకి బావ వరస అయ్యే అబ్బాయి పెద్దమ్మాయిని సింపుల్‍గా ఆర్భాటంలేకుండా పెళ్ళిచేసుకుని శ్రీనివాసన్‍గారికి ఓ బాధ్యత తగ్గించారట. మంచిదే. ఇది ఒక మంచి పరిణామం. జగన్ గారికి కూడా ఓ విధమైన నిశ్చింతగా అనిపించిందట ఆ మాట విని.

ఇలాగే కొన్ని రోజులు గడిచిపోయాయి.

ఈలోగా ఏదో బ్యాంకులో పని చేసే కుర్రాడు ఒకడు, బ్రహ్మచారి,  భోజనసమయాల్లోనే కాకుండా ఇతర సమయాల్లో తరచు శ్రీనివాసన్ గారిని కలిసేవాడని ఒక వార్త షికార్లు చేసింది అందరి మధ్య.  ఆ కుర్రాడు కూడా చూడ్డానికి అందంగానె వుంటాడు. రెండో అమ్మాయికి అతనికి ఏదో వుందని అందరూ గుసగుసలాడుకోనే వారు.

ఇవన్నీ అబద్దాలని త్వరలో తేలిపోయింది. అతను నిజానికి శ్రీనివాసన్ గారి మీద అభిమానంతో బ్యాంకు లోనేదో ఏర్పాటుచేసి, కొత్త టేబుళ్ళు, ఎయిర్ కూలర్లు, ఆధునిక వంటగ్యాసు సామాగ్రి తెప్పించటంలో సాయంచేశాడని తెలిసింది అందరికి.

పెద్దమ్మాయి పెళ్ళయిపోయినప్పటి నుంచీ ఇప్పుడు ఆకతాయిలందరి కళ్ళూ మిగిలిన ఇద్దరిమీదనే వున్నాయి. అనంతపురంప్రాంతం నుంచి వచ్చిన కొందరు సాయిబుకుర్రాళ్ళ అల్లరి బాగా మితిమీరి వుండేదట అప్పట్లో.

ఈలోగా ఈ రెండో అమ్మాయికి కూడా బంధువుల కుర్రాడ్నే చూసి పెళ్ళిచేసి పంపాట్ట శ్రీనివాసన్ గారు.

అందం విషయంలో జగన్ గారు మొదట్నుంచీ ప్రత్యేకంగా హైప్ ఇచ్చిన మూడో అమ్మాయి మాత్రమే మిగిలింది ఇప్పుడు. ఆమెని గూర్చి చెబుతూ, ఈ దశలో మళ్ళీ ఒక సారి ఆ అమ్మాయిని  గూర్చి కాస్తా ప్రశంశాపూర్వకంగా మాట్లాడారు. ఆమె మాట్లాడితే కోయిల పాడినట్టుంటుందట, నడిస్తే నెమలి ఆడినట్టుంటుందట. జడ త్రాచుపాములాగుంటుందట, పలు వరుస దానిమ్మ గింజలలాగా వుంటుందట, నడుము అసలుందాలేదా అన్నట్టుంటుందట.

ఆసక్తిగా వింటూ వుండిపోయాను. ఇంతలో హఠాత్తుగా కథ చెప్పటం ఆపేసి, సిగరెట్ తాలూకు నుసి రాల్చటానికా అన్నట్టు కాసేపాగి, అవసరమైన దానికన్నా ఎక్కువ ఏకాగ్రత చూపిస్తూ సిగరెట్ విదిలిస్తూ వుండిపోయారు జగన్ గారు. నేను ఆయన వంకే చూస్తూ వుండిపోయాను.

దానిని ’ప్రెగ్నెంట్ పాజ్’ అంటారని తెలుసు నాకు. ఇంగ్లీష్ డ్రామాలు, నవలలు చదివే అలవాటుండటం వల్లనూ, అప్పటికే రచనలు చేసే అలవాటుండటం వల్లనూ, ఆయన నా రియాక్షన్‍కై ఎదురు చూస్తూ, అలా ఆగిపోయారేమోనని నాకనిపించింది.

’లొడలొడ’ మాట్లాడే అలవాటు లేని వారు సైతం, అలాంటి ఇబ్బందికరమైన నిశ్శబ్దంలో , తమ బుర్రలో ఏదయితే అనుకుంటున్నారోదానిని ఆపుకోలేక తటాల్న ప్రశ్న రూపంలో సంధిస్తారని మనస్తత్వ శాస్త్రం ఏకాస్తా తెలిసినా వారయినా చెప్పగలరు. 

సరేలెమ్మని మర్యాదగా వుండదని, "బ్రాహ్మణులకు సంఘంలో బ్రతకడం ఎంత కష్టంగా మారిందో కదండీ" అని ఒక అప్రస్తుత కామెంటొకటి చేశాను. ఆయన కొద్దిగా సాలోచనగా చూశారు నా వంక కాసేపు. కాస్తా తల ఆడించారనుకుంటా.

’ఇంతకూ తర్వాతేమయిందండీ" అని అడిగాను విషయాన్ని తేలిక పరుస్తూ.

"ఆఁ! ఏముందీ. ఆ మూడో అమ్మాయికి కూడా ఓ మంచి సంబంధం చూసి పెళ్ళి చేసేశాడు శ్రీనివాసన్" అని కథ ముగించారు జగన్ గారు.

"ఇదేం కథ సార్. ఇలా వుంది?" అని అడిగాను నెమ్మదిగా.

"ఇది కథ అని ఎవరు చెప్పారు? ఏదో గుర్తు వచ్చింది. చెప్పాను. అంతే. పద పద వర్షం తగ్గింది, మళ్ళీ మనం ప్రొద్దున్నే పోరుమామిళ్ళ వెళ్ళాలి" అని బయలు దేరదీశారు.

***

తరువాత ఈ కథని నేను అనేక సందర్భాలలో నా మిత్రులకు చెప్పాను. రామకృష్ణ అనే మిత్రుడయితే ఆల్మోస్ట్ నా చెంపమీద కొట్టినంత పని చేసి ’ఇదేం కథరా బాబూ. కనీసం ఆ మూడో పిల్లతో ఏదో రొమాన్స్ వుంటుందనుకుంటే, ఇలా నీరుగార్చేశావు కథని" అని కోప్పడ్డాడు.

ఇంచుమించు ఈ కథని విన్న ప్రతిఒక్కరూ ఇలాగే రియాక్ట్ అయ్యారు. ’మొదటి పిల్ల పోతే పోయింది, రెండో పిల్లా పోయింది, ఈ మూడో పిల్లతో కూడా రొమాన్స్ లేకుండా ఇదేం కథ?"

గౌరవనీయులుగా గుర్తింపు పొందిన వారు, నెమ్మదస్తులు, రసికులు, సాహిత్యంతో సంబంధంలేని వారు, ఇలా ఒకరేమిటి, ప్రతి ఒక్కరి రియాక్షనూ ఇదే.

ఈ కథ నాకు అనేక రకాలుగా పాఠాలు నేర్పింది. కథకు సంబంధంలేని వర్ణనల వల్ల పాఠకుల అంచనాలు ఎటో వెళ్ళిపోతాయని ముఖ్యంగా ఒక రచయితగా నాకు ఈ కథ ఒక గొప్ప లెసన్ నేర్పింది. 

అసలలాంటి మెస్సు లేదేమోనని కూడా నా అనుమానం. 

దీన్నీ సైకోమెట్రిక్ టూల్ గా ఉపయోగించాడేమోనని కూడా నేననుకుంటాను. FIRO-B మరియూ ఇతర సైకోమెట్రిక్ టూల్స్ లాగా ఎదుటి వ్యక్తి మనస్తత్వాన్ని అంచనా వేయటానికి కూడా దీన్ని ఉపయోగించుండవచ్చు అని నా అభిప్రాయం. 

ఎందుకంటే

"The way we answer, shows our intelligence;

The way we question, indicates our character"

కాబట్టి మనిషిని ఒక స్థితికి తీసుకెళ్ళి, ప్రశ్నించే అవకాశం ఇవ్వటం ద్వారా ఆ మనిషియొక్క నిజమైన క్యారెక్టర్ ఎలాంటిది అని అంచనా వేయవచ్చు అని ఒక స్కూల్ ఆఫ్ థాట్.

ఏది ఏమయినా సర్వే జనా సుఖినో భవన్తు.

మొత్తం మీద అప్పట్నుంచీ ’జగన్ కథలు’ అన్న నానుడి మా సర్కిల్స్‌లొ వాడుక మాటగా మారిపోయింది. ఏదయినా సినిమా చూడటానికి వెళ్ళినప్పుడు ప్రథమార్ధ భాగం బాగుండి, ప్రేక్షకుల అంచనాలు ఒక స్థాయి వరకూ తీసుకెళ్ళి, క్లైమాక్స్ లో తేలిపోయిన సినిమాలు చూసి, ఇదేందిరా జగన్ కథలాగుంది అని అనుకోడం కద్దు.

ఆయనకు ఆ తర్వాత వివాహం అయితే అయింది గానీ, ఒక విషాదం ఏంటంటే, ఇటీవలే 2010 సంవత్సరం, ఆ ప్రాంతాలలో ఆయన్ హార్ట్ అటాక్‍తో చిన్నవయసులోనే చనిపోవటం జరిగింది. 

నేను ఎన్నడూ మరచిపోలేని వ్యక్తులలో జగన్ గారు ఒకరు. మోటార్ సైకిల్‍పై  జగన్ గారి ఊటి యాత్ర, ఇలా చెప్పుకోవలసిన జ్ఞాపకాలు ఇంకా కొన్ని ఉన్నాయి. ఈ సారి ఎప్పుడైనా వీలైతే చెప్పుకుందాం.

-రాయపెద్ది వివేకానంద్

all rights reserved

చివరి కోరిక {"కుక్కాంటి")

ఈ కథ ’చివరికోరిక’ సాక్షి ఆదివారం అనుబంధం ’ఫన్ డే’ లొ ప్రచురితమైంది. 

ఈ కథకు నేను పెట్టిన పేరు "కుక్కాంటి" కాని సాక్షి ఎడిటోరియల్ బృందం వారు నా అనుమతి కూడా అడగకుండా ఈ కథ పేరుని వాళ్ళకు తోచినట్టు మార్చేశారు. అదొక అసంతృప్తి ఈ కథ విషయంలో నాకు.

ఇంకొక దారుణమైన విషయం ఏమిటంటె ఈ కథ ని ’కొత్త కథలోళ్ళు’ అంటే న్యూ టాలెంట్ /బడ్డింగ్ రైటర్స్ అనే కాటగిరిలో ప్రచురించారు. దాదాపు ముఫై ఎనిమిది ఏళ్ళుగా వ్రాస్తున్న నన్ను ఇలా కొత్త కథకుడిగా పరిచయం చేయటం నాకు అస్సలు మింగుడు పడలేదు.

సరే ఏమి చేద్దాం. 

Lock Down Song పిల్ల జెల్ల

అబ్బ. కన్నీళ్లు ఆగలేదు ఇది వింటూ ఉంటే. 

ప్రతి పదం లో జీవముంది. 

ముఖ్యన్గా పేదరికం కంటే,  పెద్ద రోగం ఏది వుంది?  అన్న వాక్యాలు గుండెల్ని పిండేసాయి. 

బస్సు వద్దు,  రైలు వద్దు,  విడిసి పెడితే నడిసి నేను పోత సారూ. 

అబ్బ కట్టి కుదిపేసింది ప్రతి అక్షరం. 

నిజమైన హృదయ ఘోష. 

జానపదాలు ఆకట్టు కుంటాయి మనసుల్ని. కానీ ఆ పేరుతో నా నా చెత్త వస్తున్న ఈ రోజుల్లో ఇది ఆణి ముత్యం. 

ఇది ఎవర్ని ఆకట్టుకోవడానికి వ్రాసింది కాదు కాబట్టి దీనికి ఆ శక్తి. 

గొంతు ఎవరిదో గానీ ఇళయరాజా రాజ గాత్రానికి దగ్గరగా వుంది. 

దీని రచన ఎవరో? 

ఆ పేరు తెలియని కళా కారులు అందరికీ వందనాలు,  వారికి  పాదాభివందనాలు. 

ప్రజానాట్యమండలి వారి 'అక్కో అక్కో నీ తమ్ములమొచ్చినామక్క ' అన్న పాట విని కూడా ఇలాగే కొన్ని రోజుల పాటు దిగ్భ్రమ కి గురి అయి వుండినాను. 

మీ 

రాయపెద్ది వివేకానంద్

మొదటి బహుమతి (ఒక జ్ఞాపకం - 6)

మొదటి బహుమతి

(ఒక జ్ఞాపకం - 6)

*********

నేను ఏమాత్రం ఇష్టపడని ఓ రాజకీయ నాయకుడిని పొగుడుతూ నా వక్తృత్వ కళ ప్రారంభం కావటమే జీవితంలో ఐరనీ అంటే.

******

ఇప్పుడు షేర్ చేసుకోబోయే జ్ఞాపకానికీ - "బావా బావా పన్నీరు" అనే జంధ్యాల సినిమాలోని కథాంశానికి దగ్గరి సంబంధం వుంది. అప్పుడప్పుడూ జంధ్యాల గారి సినిమాలు యూ-ట్యూబ్ లో చూసి మనసారా నవ్వుకుంటూ వుంటాను.
ఇటీవల మళ్ళీ ఒక సారి జంధ్యాల సినిమా "బావా బావా పన్నీరు" చూశాను. అందులొ వృద్దుడైన కోటా శ్రీనివాస రావుది చిత్రమైన మనస్థత్వం. అతడు ఓ చిన్న పిల్లని పెంచుకుంటూ వుంటాడు. తన మనవరాలి వయస్సుండే ఆ చిన్నపిల్లకి ఊహకూడా తెలియని వయసులోనే , ఆ పిల్లని పెళ్ళి చేసుకునే ఉద్దేశ్యంతో చేరదీసి పెంచుకుంటాడు ఆ దుర్మార్గుడు. ఈ పరంపరలో ఆ పిల్లకు ఇరవై నాలుగు గంటలూ తన నిలివెత్తు ఫోటోలు కనపడేలా ఏర్పాటు చేసి, "మగవాడు అంటే వాడు, మగతనం అంటే వాడిది" అన్న మాటలు మంత్రాల్ల చెప్పించి ఆ పిల్లని బ్రెయిన్ వాష్ చేసే ప్రయత్నం చేస్తుంటాడు.
ఆ తర్వాత హీరో పాత్రలో నరేష్ (నాలుగు స్తంభాలాట ఫేం) రావటం, ఆ తర్వాత కథ సుఖాంతం కావటం జరుగుతుంది.
****
ఇక నేనందుకున్న మొదటి బహుమతి విషయానికి వస్తాను.
అది నవంబర్ నెలే అయినా జమ్మలమడుగులో ఎండ చంపేస్తోంది.
ప్రభుత్వ బాలుర పాఠశాలలో నేను ఏడవ తరగతి చదువుతున్న రోజులు అవి.
ఇంకాసేపటికి లంచ్ బెల్ కొడతారు అనగా క్లాసుకి సర్క్యులర్ పట్టుకోచ్చాడు అటెండర్. ఆ సర్క్యులర్ చదివి మాష్టారు ప్రకటించారు. ఆ రోజు నవంబర్ 14 బాలల దినోత్సవం కావటాన, మధ్యాహ్నం క్లాసులు వుండవనీ, అందరూ లంచ్ తర్వాత ప్రేయర్ హాలుకు రమ్మనీ ఆ సర్క్యులర్ సారాంశం.
ఏవో వక్తృత్వ పోటీలు వుంటాయట. కడప డీ.ఈ.వో ఆఫీసు నుంచి వచ్చిన ఎవరో పెద్ద అధికారి అధ్యక్షుడట ఆ మీటింగ్‍కి. స్థానిక వైద్యుడు డాక్టర్.యం.ఎల్.నారాయణ రెడ్డి గారు గౌరవ అధ్యక్షుడట.
మా ఇల్లు దగ్గరే. ఇంటికే వెళ్ళి లంచ్‍ చేయటం అలవాటు. ఇక లంచ్ తర్వాత స్కూలుకు వెళ్ళాల్సిన పని లేదన్న మాట అని నిశ్చయం చేసుకుని ఇంటికి వెళ్ళాను. భోంచేసిన తర్వాత మా బావ గారు అడిగారు, ’ఏమిటి స్కూలుకు వెళ్ళటం లేద’ని.
మా పెద్దక్కయ్య కాన్పు అయివుండటం వల్ల ఆయన వనపర్తి నుంచి వచ్చి వున్నారు. ఉదయం నుంచి ఆయన క్యాంప్‍బెల్ ఆసుపత్రిలో మా అక్కయ్య వద్ద తోడు వుండి వచ్చారు. లంచ్ తర్వాత మా అమ్మగారు, వదినమ్మ, అక్కయ్యలు అంతా ఆసుపత్రికి వెళ్ళటం వల్ల ఆయన ఇంట్లో విశ్రాంతి తీసుకుంటున్నారు. ఆయన వనపర్తి ప్రభుత్వ కళాశాలలో తెలుగు లెక్చరర్ అప్పుడు.( ప్రస్తుతం ఇటీవలె ఆయన ప్రిన్సిపాల్ హోదాలో రిటైర్ అయ్యారు.)
ఇలా బాలల దినోత్సవం విషయం, వక్తృత్వపోటీల సంగతి చెప్పాను ఆయనకి.

ఈ సంభాషణ నా జీవితాన్ని మలుపు తిప్పుతుందని, ఆయన అప్పుడు తీసుకున్న నిర్ణయం నాకు జీవితాంతం ఉపయోగపడుతుందని బహుశా ఆయన కూడా ఆ క్షణంలో ఊహించి ఉండరు.

ఆయన నా సమాధనం విని ఆశ్చర్యపోయి ’మరి నీవు పార్టిసిపేట్ చేయవా?’ అని అడిగారు.
’అది ఏదో కొద్ది మంది టాపర్స్‌కే పరిమితమైన ప్రక్రియ అనే అభిప్రాయంలో వుండినాను నేను అప్పటి దాకా. ’నేనా! పార్టిటిసిపేషనా?’ అని ఆయన అమాయకత్వానికి జాలిపడుతూ అడిగాను.
హోం వర్కులు చేసుకోకుండా వెళ్ళటం, మాష్టర్లతో తిట్లు తినటం, క్లాసులో పాఠాలు వినకుండా నా లోకంలో నేనుండి, తీరా మేష్టారు ఏదయినా ప్రశ్నలు వేస్తె తెల్లమొహం వేయటం ఇలాంటి ట్రాక్ రికార్డ్ వల్ల నా మీద ఎవరికీ పెద్ద అంచనాలు వుండేవి కావనుకుంటాను ఆ రోజుల్లో. విషాదం ఏంటంటే నన్ను గూర్చి నేను కూడా చాలా తక్కువ అంచనా వేసుకునే వాడిని. స్టీఫెన్.ఆర్.ఖవీ వ్రాసిన ’7 హాబిట్స్ ఆఫ్ హైలీ ఎఫెక్టివ్ పీపుల్’ లో సోషియల్ మిర్రర్ అన్న అంశం చదివినప్పుడు ఇదే విషయం గుర్తొచ్చింది.
మన ప్రవర్తనలోని ఒకటొ రెండో అంశాలు చూసి జనాలు మనపై ఏదో ఒక అభిప్రాయాన్ని ఏర్పరచుకుంటారు, అదే నిజమని బలంగా విశ్వసిస్తారు. ఇక మనకు తెలియకుండానే, వాళ్ళఅభిప్రాయలకనుగుణంగా ఆ తర్వాత మనల్ని మనం రూపుదిదుకుంటాం. అందువల్ల నేను టాపర్‍ని కానని నేను డిసైడ్ అయిపోయానన్నమాట.
ఆయన ఒక సారి నా వంక సాలోచనగా చూసి ,మరేం పలక్కుండా తనే ఒక క్లిప్ పాడ్ తీసుకుని, కొన్ని తెల్ల పేపర్లు ముందేసుకుని కూర్చుని ఓ అయిదు నిముషాలు ఏదో వ్రాస్తూ వుండిపోయారు. అదేంటో నాకర్థం కాలేదు.
ఆయన వ్రాయటం అయిపోయాక నన్ను పిలిచి ఇదిగో ఈ రెండు పేపర్లలోని మేటర్‍ని ఓ పది నిమిషాలు చదువుకో. తర్వాత అందులోని ఏయే విషయాలు గుర్తున్నాయో నాకు చెప్పమని అడిగారు. అన్నీ సరదా సంగతులే కావటం వల్ల టక టక చెప్పేశాను. అప్పుడాయన నా భుజం తట్టి ఇవే విషయాలు వేదిక మీద నిలబడి అందరి ముందూ చెప్పు. అదే వక్తృత్వం అంటే అని చెప్పారు.
’ఓస్ అంతేనా’ అని నాకు ఉత్సాహంగా అనిపించింది. దానితో పాటు మా బావ గారు నాకు ఉపన్యాసాన్ని ఎలా ప్రారంభించాలో, సభాధ్యక్షులకు, హెడ్ మాష్టారు గారికి ,టీచర్లకు, సభికులకు ఎలా గౌరవం అందించాలో చెప్పారు. ఇవన్నీ ఆసక్తికరంగా వుండటంతో శ్రద్ధగా విని అలాగే అని తల ఊపి బయలు దేరాను.
నేను కాస్తా ఆలశ్యంగా వెళ్ళినట్టే లెక్క. అప్పటికే సభ ప్రారంభమైపోయింది. దీప ప్రజ్వలనం, ప్రార్థనా గీతం వంటి లాంచనాలు పూర్తి అయినట్టు అర్థమైంది. అందరూ కూర్చుని శ్రద్దగా అధ్యక్షోపన్యాసాన్ని వింటున్నారు. నేను మెల్లిగా వెళ్ళి మా తెలుగు మేష్టారు గారికి నా పేరు వ్రాసుకోమని చెప్పాను.
ఆయన ఆశ్చర్యంగా నా వంక చూసి ’నువ్వా. స్పీచా’ అన్నట్టు ఒక లుక్కిచ్చారు.
’అవును నేనే. స్పీచే’ అన్నట్టు ఫోజిచ్చాను నేను. నాకు ఆదినుంచి అతిశయంపాళ్ళు కాస్తా ఎక్కువే.
పెద్దల ఉపన్యాసాలనంతరం, విద్యార్థుల ఉపన్యాసాలు ప్రారంభమయిపోయాయి. హెడ్ మాష్టార్ గారు, డా.ML.నారాయణ రెడ్డి గారు, మా తెలుగు మాష్టారు గారు తలా ఓ ప్యాడ్, పేపర్ పట్టుకుని స్కోర్స్ వేయటం ప్రారంభించారు.
నేను పేరు చివర్న ఇచ్చాను కద అందుకే నా వంతు చివరే వచ్చింది. నాకిదంతా సరదాగా వుంది తప్పనిచ్చి ఏ కోశానా భయం అన్నది వేయటం లేదు. భయపడాలి అన్న విషయం కూడా తెలియని వయసులోనే స్టేజిమీద నిలబడటం వల్లనుకుంటాను నాకు వేదిక మీద నిలబడి మాట్లాడటానికి భయం వేయలేదసలు.
చాలా మంది స్టేజి ఫియర్ అంటుంటారు,అసలలాంటి పదమే ఇంగ్లీష్‍ భాషలొ లేదు. (సరయిన ఎక్స్‌ప్రెషన్ స్టేజిఫ్రయిట్)
నా వంతు కొరకు ఎదురుచూస్తూ కూర్చునాను. క్లాసులో బట్టీ పట్టి మార్కులు బాగా తెచ్చుకునే సోకాల్డ్ టాపర్స్ ఎవరయితే ఉన్నారో వారిపేర్లను ప్రత్యేకంగా మామాష్టార్లే చొరవతీసుకుని ప్రకటించేసి వారితో ఏవో నాలుగు వాక్యాలు బట్టీ పట్టించేసి వేదికమీదకి పంపించేశారు.
వారు అంతంతే మాట్లాడి బిక్కచూపులు చూస్తున్నారు. అయినా మేష్టార్లు వారిని విపరీతంగా ప్రోత్సహించి చప్పట్లు కొడుతున్నారు. బట్టీ కొట్టించటం, మార్కులు రాబట్టించటంలాంటి చౌకబారు పద్దతులనే అక్కడ కూడా అనుసరిస్తున్నారు మేష్టార్లు.
ప్రస్తుత కార్పొరేట్ విద్యా విధానం అంతకంటే ఏమీ మెరుగ్గా లేదు. మార్కులు, రాంకులు ఇంతే.
ప్రస్తుతం గ్రూప్ డిస్కషన్స్ స్కిల్స్, ఇంటర్వ్యూ స్కిల్స్ , సాఫ్ట్ స్కిల్స్ నేర్చుకోవాలని నా దగ్గరకొచ్చి చేరుతున్న అధిక భాగం స్టూడెంట్లు ఇలాంటి విద్యావిధానం వల్ల బలిపశువులుగా మారిన వారే. ఎవరికి క్రియేటివిటి వుంది, ఎవరికి ఏ ఫీల్డ్ లో ఇంటరెస్టు వుంది, ఎవరు ఎందులో రాణిస్తాడు అని గమనించి, వాడిలోని క్రియేటివిటిని ప్రోత్సహించే విద్యావిధానం లేకపోవటం దురదృష్టకరం. పైగా ప్రోత్సాహకరంగా మాట్లాడటం అన్నది రాని వాడు టీచింగ్ వృత్తిని స్వీకరించటానికి అనర్హుడు అని నా అభిప్రాయం. కార్పొరేట్ కళాశాలల్లో జరుగుతున్న ఆత్మహత్యలకి ఇలాంటి లెక్చరర్లే కారణం.
సరే నా వంతు రానే వచ్చింది. మా బావ గారు చెప్పిన సూచనలన్నీ పాఠిస్తూ, సభకి వందనం, సభాధ్యక్షులకి వందనం, వేదికనలంకరించిన పెద్దలకి వందన నమస్కారాల అనంతరం మాకివ్వబడిన టాపిక్ పండిత జవహర్‍లాల్ నెహ్రూ గారి బాల్య విశేషాలు, ఆయన దేశానికి చేసిన సేవలు ఇలా ఇలా ఓ పది నిమిషాలు అలవోకగా మాట్లాడేశాను.
నా వంతు వచ్చే వరకు నేను నా ముందర మాట్లాడిన వారందరి ప్రెజెంటేషన్లలో కొన్ని విషయాలు గమనించాను.
కొందరు వేదికపై యాంత్రికంగా నిలడిపోయి కాళ్ళక్రింద బంక వేసి అతికించినట్టు నిలబడి మాట్లాడటం నాకసలు నచ్చలేదు. అదే విధంగా ఇంకొందరు ,చేతులు రెండూ బిర్ర బిగదీసుకుని , చెక్క మొహం పెట్టుకుని ప్రేక్షకులలో ఎవడో ఒక్కడ్నోచూస్తూ లేదంటే శూన్యంలోకి చూస్తూ బట్టీ పెట్టిన నాలుగు మాటలు గబగబా మాట్లాడేయటం నాకసలు నచ్చలేదు. చాలా మందిలో ఆ వేళ నాకు ఒక ప్రేక్షకుడిగా, ఒక శ్రోతగా నచ్చని అంశాలు చాలా కనిపించాయి. ఇంకా చిత్రమేమిటంటే ఆ మాత్రానికే మేష్టార్లు గంగ వెర్రులెత్తిపోయి ఒకటే చప్పట్లు కొట్టేస్తున్నారు. ప్రేక్షకులు అయోమయంగా చూస్తూ కూర్చున్నారు.
నాలో ఒక స్పష్టమైన గేం ప్లాను రూపుదిద్దుకుంటోంది. నేను ఎలాగైనా గెలవాలి. ఖచ్చితంగా వీళ్ళందరికంటే నేను బాగా మాట్లాడగలను అనే నమ్మకం నాకు వచ్చేసింది.
ఆ రోజుల్లో నేను ఇంట్లో బంధువులందరి ముందు సూపర్ స్టార్ కృష్ణ తాలూకు అల్లూరి సీతారామరాజు డైలాగులు ఏకపాత్రాభినయం చేసి చూపేవాడిని, ముఖ్యంగా రూథర్‍ఫర్డ్ తో అల్లూరిసీతారామ రాజు చెప్పిన క్లైమాక్స్ సీన్ డైలాగులు, మయసభలో దుర్యోధనుని పాత్రలో ఎన్టీఆర్ గారి డైలాగులు, అదే విధంగా కర్ణ పట్టాభిషేకమప్పటి ఎన్టీరామారావు గారి డైలాగులు ఇవన్నీ ఇంట్లో రోజు చేసి చూపించే వాడిని ఆ రోజుల్లో.
ఆ కళలన్నీ ఇందులో చూపిస్తూ, హాయిగా నా భావాల్ని పలికిస్తూ, ఏదో మా ఇంట్లో డ్రాయింగ్ రూంలో మా కుటుంబ సభ్యులముందర మాట్లాడుతున్నంత కంఫ‌ర్ట్ జోన్ క్రియేట్ చేసుకుని ఆహ్లాదంగా మాట్లాడేశాను. నాటకీయంగా చేతులు కదపటం, కళ్ళు తిప్పటం, పదాలని స్పష్టంగా పలకటం, కావల్సినంత హావభావాల్నిపలికించటం ఇలా ఒకటేమిటి నాకు తెలిసిన అన్ని కళల్నీ చూపించాను ఆ పది నిమిషాలలో.
అప్పటి దాకా తాము కని విని ఎరుగని ఒక ప్రపంచాన్ని చవిచూశారు ప్రేక్షకులు. నా ప్రసంగం అవ్వంగానే, వారికి తెలియకుండానే వారందరూ లేచి నిలబడిపోయి ఒక ఉన్మాద స్థితిలోకి వెళ్ళిపోయి కాసేపటి దాకా చప్పట్లు కొడుతూ వుండిపోయారు. ’ఫస్ట్ ప్రైజ్ ఈ పిల్లోడికే ఇవ్వాలి’ అని కేకలు కూడా వినిపిస్తున్నాయి.
ఆ రోజు - జూనియర్, సీనియర్ అన్ని విభాగాలలో కలిపి నాకే ఫస్ట్ ప్రైజ్ ప్రకటించారు. ఓ సర్టిఫికేట్, ఓ కేమ్లిన్ పెన్ బహూకరించారు. మరుసటి రోజు పేపర్లలొ ఈ వార్త, నేను ప్రైజు అందుకుంటుండగా తీయబడిన ఫోటొ ప్రత్యేకంగా వచ్చాయి.
ఆ రోజు నుంచి స్కూల్లో నేనో సెలెబ్రిటీ స్థాయిని అందుకున్నానంటె అతిశయోక్తి కాదు. ఆ తర్వాత స్కూల్లో జరిగిన అనేక వక్తృత్వ, వ్యాసరచన పోటీల్లో నెను పాల్గొనటమేమిటి ప్రైజులు సహజంగానే నాకు వచ్చేయటమేమిటి, ఇదంతా ఒక రివాజుగా మారిపోయింది.
ఇప్పుడు నేను స్వీకరించిన ట్రెయినర్ వృత్తికి ఈ అనుభవం నాందీ వాక్యం అని చెప్పటంలో ఎటువంటి సందేహం లేదు. మా పెద్ద బావ శ్రీ భాస్కర లక్ష్మీనరసింహ మూర్తి గారు ఆ రోజు చొరవ తీసుకుని నన్ను ప్రోత్సహించకుండుంటే నా జీవితంలో ఇంత ప్రయాణం జరిగిండేది కాదనుకుంటాను. మామూలుగా ఏదో డెస్క్ జాబు చేసుకుంటూ వుండుండే వాడిని. మా బావ గారికి స్పెషల్ థాంక్స్ అనేక సార్లు చెప్పాను, ఈ సందర్భంగా మరొక్క సారి తెలియజేసుకుంటున్నాను.
*****
నాకు పరిణతి వచ్చాక మన దేశం గురించి, మన దేశానికి జరిగిన ద్రోహాలగురించి తెలుసుకునేకొద్దీ, నెహ్రూ మీద నాకు తీవ్రమైన అయిష్టం ఏర్పడింది.
మన దేశం ముక్కలవటానికి, నేతాజి, పటేల్ వంటి నిజాయితీ గల నాయకుల్ని పైకి రానివ్వకుండా చేసిందానికి, ఇలా ఒకటేమిటి సవా లక్ష కారణాలు, నేను నెహ్రూని ఇష్టపడకపోవటానికి. నేను ఏమాత్రం ఇష్టపడని ఓ రాజకీయ నాయకుడిని పొగుడుతూ నా వక్తృత్వ కళ ప్రారంభం కావటమే జీవితంలో ఐరనీ అంటే.

అప్పుడే స్వాతంత్ర్యం వచ్చిన భారతదేశానికి దొడ్డిదారిలో ప్రధాని అయిన నెహ్రూ దాదాపు భారతీయులందరికీ , ఈ వ్యాసం మొదట్లో చెప్పుకున్న సినిమాలోని కోటశ్రీనివాసరావు లాగా’నాయకుడంటే ఇతడు, నాయకత్వం అంటే అతడిది అని భారతీయులందరికీ బ్రెయిన్‍వాష్ చేశాడంటే అతిశయోక్తి కాదు.

శుభం.

డాక్టర్ గారి ఆగ్రహం (ఒక జ్ఞాపకం - 5)

ఒక జ్ఞాపకం - 5

డాక్టర్ గారి ఆగ్రహం

ఇప్కా లాబ్స్ లో మెడికల్ రిప్రెజంటేటివ్ గా పని చేస్తున్న రోజుల్లోదే ఇంకో జ్ఞాపకం.
మనలో ప్రతి ఒక్కరికి తనదైన వ్యక్తిత్వం, తనదైన ప్రవృత్తి వుంటుంది. దీన్ని ఇంగ్లీష్‍లో యాటిట్యూడ్ అని అనుకోవచ్చేమో. ట్రెయినింగ్ ప్రోగ్రాంలు అటెండ్ అవడం ద్వారా యాటిట్యూడ్‍లో మార్పు రాదు, కానీ మనల్ని మనం మార్చుకోవాలనే ప్రేరణ కలుగుతుంది అంతే.
స్వంత ప్రయత్నంలేకుండా యాటిట్యూడ్ మార్చుకోలేము. అది మీ అందరికీ తెలిసిందే. అందుకే చాలామంది ఎన్ని ట్రెయినింగ్ ప్రోగ్రాంలు అటెండ్ అయినా సరే మారరు.
కానీ కొంతమంది నిరంతరం తమని తాము అప్‍డేట్ చేసుకుంటూ వుంటారు.
ఈ ప్రయత్నాల్లో కొన్ని సార్లు ఎదురు దెబ్బలు తగలవచ్చు, కాని ప్రయత్నం మానుకోకూడదు కద. మా మిత్రుడు ఒకతను నిజానికి చాలా మంచి వాడు. కానీ అతనికి అమితమైన ఆత్మవిశ్వాసం. దానివల్ల నలుగురూ అతన్ని అహంకారి అని, సొసైటీలో మింగిల్ అవటం రానివాడని ముద్ర వేసి కాస్తా దూరమే పెట్టే వారు. అతనికి ఉన్న ఫ్రెండ్స్ సర్కిల్ కూడా బాగా తక్కువ. అతనికి ఉన్న అతికొద్ది మంది ఫ్రెండ్స్ లో నేనొకడిని. అతన్ని నేను అదృష్టవశాత్తు సరిగ్గానే అర్థం చేసుకున్నానని చెప్పవచ్చు. మా స్నేహం ఇప్పటికీ కొనసాగుతూనే వుంది.
ఒక సరదా జ్ఞాపకం అతనితో.
మనకు నవ్వు రావచ్చు గానీ అతనికి పెద్ద అవమానమే జరిగింది. సరే విషయంలోకి వస్తాను.
రైల్వే కోడూరులో స్టేషన్ రోడ్లో డాక్టర్ థామస్ గార్ని కలిసి, ఆ ప్రక్కనే వున్న మెడికల్ షాప్ లో స్టాకు వెరిఫై చేసుకుని బయలుదేరాం నేను నా మిత్రుడు.
ఈ మెడికల్ షాపతనికి నాటకాలలో వేషాలు వేసే అలవాటు వుంది. తన నాటకాల ముచ్చట్లన్నీ వివరంగా నాటకీయంగా చెప్తాడు. మనం శ్రద్దగా వింటే మనకు మంచి ’సేల్స్ ఆర్డర్’ కూడా లభిస్తుంది. అది బోనస్ మనకి. ఒక మార్కెటింగ్ ఎగ్జిక్యూటివ్‍కి అంతకంటే ఏం కావాలి?
’సేల్స్ ఆర్డర్’ కోసరమే అని కాకున్నా అతనిలోని ఆ కళాహృదయం కూడా నాకిష్టం. ఓపికగా అతను చెప్పే కబుర్లన్నీ విని, అతను చూపించే ఫోటో ఆల్బంలు చూసి, క్యాసేట్లు ప్లే చేసి డైలాగులు వినిపిస్తే విని, రద్దీ తక్కువ వున్నప్పుడు వీలయితే అతను అభ్జినయించి చూపితే చూసి,అభినందించి బయలుదేరటం నాకున్న విధుల్లో ఒకటి ఈ రైల్వే కోడూర్ యాత్రలో. వామపక్ష భావాలున్న సాంఘిక నాటకాలు, పద గాంభిర్యంతో నిండిన పౌరాణిక నాటకాలు ఇలా చాలానే చేసే వాడా కుర్రాడు.
అమిత ఆత్మవిశ్వాసం వల్ల భంగపడ్డాడని చెప్పానే మా మిత్రుడు - అతనికి నేనిలా ఆ నాటకాల రాయుడితో కలివిడిగా వుండటం ఇష్టం వుండేది కాదు. అతని సుత్తి ఎందుకు వినాలి?, మన ప్రాడక్టులో దమ్ముంటే సేల్స్ అవే అవుతాయి" అని, గంభీరంగా స్టాకు గురించి మాత్రమే వివరాలు కనుక్కుని రాజసంగా వెళ్ళి దూరంగా చెట్టు క్రింద నిలబడేవాడు.
అది అతని పద్దతి. కానీ ఆ పద్దతికి అతనెందుకొచ్చాడో నాకొక్కడికే తెలుసు.
తెనాలి రామలింగడి పిల్లి కథ మీకు తెలుసు కద. ఇంచుమించు అలాంటి అనుభవమే వుంది మన వాడికి. చెప్పాను కద అది చాలా నవ్వొచ్చే ఓ సంఘటన.
నిజానికి అతనికీ ఇష్టమే అందర్నీ ఆకట్టుకొనేలా మాట్లాడి, మంచి కమ్యూనికేటర్ అని అనిపించుకోవాలని.
"నాక్కూడా మీ అందరిలాగా మంచి కమ్యూనికేషన్ స్కిల్స్ తో వ్యవహారం నడపాలనుంటుంది ఆనంద్, కానీ నాకలా చేత కాదు, అందుకే గంభీరంగా వ్యవహారం నడిపిస్తున్నాను" అని చెప్పుకొచ్చాడు ఒక సారి.
వాస్తవానికి నేను కూడా బాగా సిగ్గరిని. చాలా మొహమాట పడతాను కొత్త వారితో మాట్లాడటానికి. నా అంతటనేను, మాట కలపలేను. ఆకట్టుకొనేలా మాట్లాడి ఎదుటి వారిని రంజింప జేయలేను. కాని స్వీకరించిన వృత్తా మార్కెటింగ్. కంపెనీలలో ట్రెయినింగ్ ప్రోగ్రాంలు నాలో చాలానే మార్పులు తీసుకువచ్చాయి.
ఎవరితో మాట్లాడినా మనస్ఫూర్తిగా మాట్లాడి పని జరుపుకుని వచ్చే వాడిని. నిజానికి ఇదే నిజమైన కమ్యూనికేషన్ అని ఇటివల ’మార్కెటింగ్ గురువులు’ చెపుతున్నారు. ఎదుటివాళ్ళని ఆకట్టుకోవటం ఎలా అని ఆలోచిస్తూ, తిమ్మిని బమ్మి చేసేలా మాట్లాడటం వంచన అని, మనస్ఫూర్తిగా చేసే స్నేహానికే విలువ ఎక్కువ అని తెలుసుకున్నాను. అయితే నా పద్దతే కరెక్టన్న మాట. ఏదయితేనేం, మార్కెటింగ్ జాబ్ పుణ్యమా అని కాస్తా ఎక్స్ట్రావర్టెడ్ గా వుండే ప్రయత్నం చేస్తుండేవాడిని ఆ రోజుల్లో. ఎక్స్ట్రావర్టెడ్ గా వుండటం నా గోల్స్‌లో ఒకటి అప్పట్లో, చాలా వరకు అఛీవ్ చేశాను అని చెప్పవచ్చు. బహుశా నాకు భంగపాట్లు ఎదురై వుండవచ్చు, చెప్పుకోదగినవి ఏవీ సమయానికి గుర్తురావటం లెదు.
మన మిత్రుడుఇలాగే ఒకసారి తన తత్వానికి భిన్నంగా చక్కటి కమ్యూనికేషన్ స్కిల్స్‌తో, హావభావాలని చూపి కస్టమర్లను ఆకట్టుకునే ప్రయత్నం చేసి భంగ పడ్డాడు. అదేలాగంటే వినండి. అదే ఈవేళ్టి జ్ఞాపకం.
కడప జిల్లాలో ఓ చివర వుండే ఊరికి టూర్ వెళ్ళాం ఒక సారి. అది ఫాక్షన్ కి, రాష్ట్ర రాజకీయాలకి కేంద్రబిందువు లాంటి ఊరు. కేంద్ర,రాష్ట్రరాజకీయాలని ఆ ఊరివారు అక్షరాలా శాసించే వారు ఆ రోజుల్లో. ఏతావాతా ప్రభుత్వోద్యోగులకు ఆ ఊరికి ట్రాన్స్ఫర్ అంటే అది పనిష్మెంట్ క్రింద లెక్క. మాకు ఈ సంఘటన జరిగే వరకూ తెలియదు ఆ సత్యం.
ఓ సారి ఆ ఊరికి వర్కుకు వెళ్ళినప్పుడు బస్సు దిగకముందే ప్రకటించాడు నా మిత్రుడు. ఈ రోజు నుండి ఏమయినా సరే మీ అందరిలాగా నేను కూడా కాస్తా కలుపుగోలుగా ,లౌక్యంగా మాట్లాడి చక్కటి కమ్యూనికేషన్ స్కిల్స్‌ని అలవరచుకుంటాను. అందుకు ఈ ఊరే నాంది అని. మొదటి ప్రయత్నంలోనే ఈ ఊరి డాక్టర్లని ఆకట్టుకుంటాను అని ఓ చిన్ని సైజు శపథం కూడా చేశాడు.
అతడు చాలా హార్డ్ వర్కర్. నిజాయితీపరుడూ కూడా. అతను కేవలం ఒక రోబోట్ లా వర్కుకు సంబంధిన విషయాలు మాత్రమే మాట్లాడి ఒక సింహంలా గంభీరంగా లేచి బయటకు రావటం పరిపాటి. ఏమాటకామాటే చెప్పుకోవాలి, టార్గెట్లు అచీవ్ చేయటంలో కాని, ఇన్సెంటివ్స్ అఛీవ్ చేయటంలో గానీ అతను ఎప్పూడూ ముందుండే వాడు కూడాను. అతని గంభీరమైన తత్వం వల్ల అతని వృత్తికి పెద్ద ఆటంకం ఏమీ ఏర్పడలేదు. అది అతని తత్వంలే అని అనుకొనే వారు డాక్టర్లు గానీ, డిస్ట్రిబ్యూటర్లు గాని.
బాసులు సరే సరి, హార్డ్‌వర్క్ కాదు, స్మార్ట్ వర్కు ముఖ్యం విజయానికి అని యధాప్రకారం MBA marketing పాఠాలు వల్లెవేసేవారు. మిగతా కొలీగ్స్ అందరి మధ్య అతనో ’ఆడ్‍మెన్ అవుట్’ లా వుండటం వల్ల, ఫ్రెండ్స్ అతన్ని ఎక్కువ ఆట పట్టించే వారు.
భావరహితంగా అతని లాగే నడవటం, అతనిలాగే మొహం పెట్టి అతను మాట్లాడినట్టు ఇమిటేట్ చేయటం చేసే వారు. దాంతో అతనికి ఉక్రోషం వచ్చేది. దాంతో అతనిలో సహజంగా అదొక కొదవ వుండిపోయింది అనుకుంటా. అందువల్ల ఆ రోజు అలా డిసైడ్ అయిపోయాడు బహుశా.
సరే ’హరిఓం’ అని గవర్నమెంట్ హాస్పిటల్ కి వెళ్ళి వర్కు మెదలెట్టాం. అక్కడ మాకూ ఆశ్చర్యం కలిగించేలా ,కడపలో మేము రెగ్యులర్గా కలిసే ఒక ఫ్రెండ్లీ డాక్టర్ గారు అక్కడ దర్శనం ఇచ్చారు. మాటల్లో తెలిసింది ఆయనకు ఆ ఊరికి ట్రాన్స్‌ఫర్ అయి సరిగ్గా వారం అయ్యిందట . నేను హర్షం వెలిబుచ్చి ఆయన్ని అభినందించి, ఆల్ ది బెస్ట్ చెప్పి, నా ప్రాడక్ట్స్ గురించి ఆయనకి వివరించి నా పని ముగించాను.
నే ఇందాక చెప్పాను కద, మనోడు మంచి ఊపులో వున్నాడు ఆ రోజు అని.
ప్రారంభ వాక్యంగా, "సర్ కడపలో ఫలాన డాక్టర్ గారు మిమ్మల్ని మరీ మరీ అడిగినట్టు చెప్పారు" అని ఒక మాట వదిలాడు. ఇంతకూ ఆ ఫలాన డాక్టర్ గారేమి అలాంటి సందేశం మాతో పంపలేదు. వాళ్ళిద్దరూ కడపలో సన్నిహితంగా వుండటం అందరికీ తెలిసిన సంగతే, కాబట్టి మనవాడు చాన్స్ తీసుకున్నాడు.
అదే బెడిసి కొట్టింది.
అప్పటి దాకా ప్రశాంతంగా వున్న ఆయన ఉగ్ర నరసింహుడే అయ్యాడు. కళ్ళు ఎర్ర బడ్డాయి. టేబులుపైనున్న పేపర్ వెయిట్ని గట్టిగ ఒడిసి పట్టుకుని కోపాని కంట్రోలు చేసుకున్నాడు.
కోపంతో బుసలు కొడుతూ, "ఆయన అలా ఎలా సందేశం పంపుతాడు? అసలు ఆయనే కుట్ర చేసి నాకిక్కడికి ట్రాన్స్‌ఫర్ చేయించాడు" అని చాలా సేపు కేకలేస్తూ వుండిపోయాడు. మనోడు బిక్క మొహం పెట్టేశాడు. ఆయన్ని శాంతపరిచేటప్పటికి తాతలు దిగివచ్చారు.
కమ్యూనికేషన్ స్కిల్స్‌ని వంటపట్టించుకోవాలనే మన వాడి మొదటి ప్రయత్నం ఈ విధంగా బెడిసి కొట్టింది.
ఈ అనుభవంతో మనోడు ఒక భీషణ ప్రతిజ్ఞ చేశేశాడు. ’ఇకపై నేను నాదైన బాణిలోనే ముందుకు వెళతాను, పులిని చూసి నక్క వాత పెట్టుకున్నట్టు, నాది కాని శైలిలో పోయి భంగపాటు పడను కాక పడను.’ అని.
అక్కడికీ నేనెన్నో మార్లు చెప్పి చూశాను ఒక్క సంఘటన ఆధారంగా అలాంటి నిర్ణయం తీసుకోవద్దని. కానీ మనవాడు ఏమాత్రం ప్రయత్నం చేయలేదు కమ్యూనికేషన్ స్కిల్స్ ఇంప్రూవ్ చేసుకోవటానికి.
గంభీరంగానే తన పని చేసుకుపోతున్నాడు. మొహమాటానికి కూడా నవ్వటం, అవసరానికి మించి ఒక్క మాట ఎక్కువమాట్లాడకపోవటం సాధన చేస్తూ వస్తున్నాడు.
లోకో భిన్న రుచి.
-రాయపెద్ది వివేకానంద్.

" భూత్ బంగ్లా" (ఒక జ్ఞాపకం - 4)

ఒక జ్ఞాపకం - 4

" భూత్ బంగ్లా"

హారర్ సినిమా చూసి వస్తున్నాం నేను మా శ్రీమతి.
భయంకరమైన వర్షం. వైపర్స్ నిరంతరాయంగా పని చేస్తున్నాయి. వర్షం వల్ల రోడ్డు పై విజిబిలిటీ కూడా తక్కువ గా వుండటం వల్ల నెమ్మదిగానే నడుపుతున్నాను.
"సినిమా ఏం బాగాలేదు" పెదవి విరుస్తూ అంది నా శ్రీమతి, "మీకోకటి తెలుసా, మా చిన్నప్పుడు మేము ఓ అద్దె ఇంట్లో ఉండేవారం, ఆ ఇంట్లో దెయ్యాలుండేవని చెపుతుండే వారు మా స్నేహితురాళ్ళు. మేము నాలుగేళ్ళున్నా మాకొక్క దెయ్యం కూడా కనిపించలేదు ఆ ఇంట్లో"
" అవునా, నా చిన్నతనంలో జరిగిన కొన్ని సంఘటనలు చెప్పనా? ఖచ్చితంగా ఈ హారర్ సినిమాకంటే థ్రిల్లింగా వుంటాయి" అన్నాను నేను.
"సరే చెప్పండి, కాలక్షేపంగా వుంటుంది" ప్రోత్సహించింది శ్రీమతి.
సరే మీరు కూడా వినండి
*****
జమ్మలమడుగు అంటే ఫాక్షన్ సినిమాలు  చూసే వారెవరయినా భయపడటం సహజం. అలాంటి జమ్మలమడుగులో నా బాల్యం ఒక సంవత్సరం గడిచింది. ఆ ఒక్క సంవత్సరంలోనే ఒక జీవితకాలానికి  సరిపోయేటన్ని అనుభవాల్ని మూట కట్టుకున్నాను.  కాకపోతే మేము ఫాక్షనిజం వల్ల సినిమా కష్టాలు ఏమీ ఎదుర్కోలేదు కాని, ఇంకో రకంగా భయంకర అనుభూతుల్ని పొందటం జరిగింది.
దెయ్యంతో మా కుటుంబం ఎదుర్కొన్న కొన్ని చిత్రమైన అనుభవాల్ని చెప్తాను వినండి.
దాన్ని దెయ్యం అనాలా లేక ఏదైనా మానవాతీత శక్తా అన్నది మాకు ఎన్నటికీ అర్థం కాని ఒక ఆశ్చర్యం.
దాన్ని ప్రత్యక్షంగా చూసిన మా అప్ప. ఆ అనుభవాన్ని ఆయన  అందరికీ చెపుతున్నప్పుడు విన్న ఆ అనుభూతి ఇంకా నాకు గుర్తుంది.  అప్పటికి నాకూ మహా అంటే పన్నెండేళ్ళు వుంటాయి. ఇది జరిగి దాదాపు ముఫై ఎనిమిది సంవత్సరాలు అయినా అది నిన్నో, మెన్నో జరిగినట్టుగా తాజాగా వుంది నా స్మృతిలో. అక్కడి విషయాలన్నీఇప్పటికీ నాకు పూస గుచ్చినట్టు గుర్తున్నాయి. ఆ అనుభవాలు చిత్రంగా వుంటాయి. నాస్తికులు నమ్మకుంటే నేనేమీ చేయలేను.
మా అప్పకి ( నాన్న గారికి) ఒక భయానకమైన అనుభూతిని కలిగించేలా దెయ్యం  కనిపించింది.
ఆ ఇంట్లో మా చుట్టాలామెకి కనిపించింది దెయ్యం ఒక సారి కాదు, అనేక మార్లు.
నాకూ ఓ చిన్న సైజు అనుభూతి కలిగింది. అన్నీ వివరంగా చెపుతాను ఈ ఎపిసోడ్‍లోనే.
మా అప్పకు డిప్యూటి కలెక్టర్‍గా పోష్టింగ్ రావటంతో మా కుటుంబం జమ్మలమడుగు రావటం జరిగింది. సినిమాలలో చూపించే విధంగా ఏమి వుండదు అక్కడి పరిస్థితి. మనుషులంతా చాలా స్నేహశీలురు, కష్ట జీవులు. అక్కడి ప్రజలు చాలా అమాయకులు, నమ్మితే ప్రాణం ఇస్తారు.
మాకు దొరికిన ఇల్లు చాలా పెద్దది.  అదేం ఊరికి దూరంగా కూడా ఏమి ఉండదు. మామూలుగా అన్ని ఇళ్ళ మధ్యనే ఉండేది.  మా ఇంటి ఓనర్స్ కూడా మా ప్రక్కింట్లోనే ఉండేవారు. అప్పట్లో ఏవిధమైన ఆధునికమైన సౌకర్యాలు ఉండేవి కాదు ఆ ఇంట్లో. ఒక పెద్ద ఇల్లు అంతే. 
ఇప్పట్లో కనీస సౌకర్యాలైనట్టి ఓవర్ హెడ్ టాంకు, బాత్రూముల్లో కొళాయిలు కూడా వుండేవి కావు. మా ఇంటెదురుగా రోడ్డుకటువైపు వున్న ఓ పెద్ద  ఓపెన్ ప్లాటులో ఓ పెద్ద బావుండేది. మా నౌకర్లు ప్రొద్దునా, సాయంత్రం నీరు చేది బాత్రూంలో తొట్లలో నీరునింపే వారు. . నౌకర్లు పగలు మాత్రం పని చేసి వెళ్ళిపోయే వారు. రాత్రి కేవలం మా కుటుంబ సభ్యులం మాత్రమే వుండేవారం.
ఇంకో విషయం చెప్పాలి. అప్పుడు మేము గమనించలేదు గాని, ఇప్పుడు గుర్తుకు తెచ్చుకుంటే జ్ఞాపకం వస్తోంది. ఆ వీధిలోని వారు అనేక మంది వచ్చి అదే బావిలో నీరు చేదుకునివెళ్ళే వారు.  వారంతా ఒక విధమైన ఆసక్తితో మాఇంటి వంక చూసే వారు. ’అరె! ఇందులో బాడుగకు (అద్దెకు) మనుష్యులు దిగారే’ అన్న ఆశ్చర్యం వారి కళ్ళలో కనిపించేది. కొందరు మాకు ఏదో చెప్పబోయి, తిరిగి మనకెందుకులే తంటా అన్నట్టువెళ్ళిపోయేవారు. మా ఇంటి ఒనర్లు కాస్తా బలమైన మనుషులు అన్నివిధాలా. అందువల్లనుకుంటాను జనం వెనుకంజ వేసేవారు.
ఆ ఇంట్లో ఓ రెండు గదులు తాళాలు వేయబడి, మా అధీనంలో లేకుండా , ఓనర్ల అధీనంలో వున్నాయి. ఆ రెండు గదులనుంచీ చిన్న చిన్న చప్పుళ్ళు వినిపించేవి అప్పుడప్పుడూ, ఎలకల వల్లనుకుంటాను  .
మేడపైన ఓ పెద్ద హాలు, దానికి అటు, ఇటూ పేద్ద వరండాలు వుండేవి. ముందు వేపు వరండా మెయిన్ రోడ్ వైపుంటుంది. వెనుకువైపు వరండా దాటంగానే పెద్ద ఆరు బయలు. ఆ ఆరుబయలును కప్పేస్తూ ఇందాక చెప్పిన వేప చెట్టు కొమ్మలు విస్తారంగా ఆక్రమించి నీడను ఇస్తూ వుండేవి.
ఇంకా ఓపెన్ స్పేస్ కావాలంటే మేడపైని గది పైకి చేరుకుంటే బోలెడు ఓపెన్ స్పేస్.
ఆ ఇంటి వెనుక దూరంగా పెన్నా నది కనిపించేది. అందులో అరుదుగా నీళ్ళు ప్రవహించేవి. ఎప్పుడన్నా బాగా వర్షాలు వచ్చి, మైలవరం (కడప జిల్లా)  డ్యాం గేట్లు తీస్తే అందులో నీళ్ళు ప్రవహిస్తాయి, లేదంటే నిరంతరం ఇసుక మేటలు కనిపిస్తూ వుంటాయి.వేపచెట్టు కొమ్మలు అడ్డుగా వుండటం వల్ల మొదటి అంతస్థునుంచి చూచాయగాను, పై అంతస్థునుంచి బాగా క్లియర్ గాను కనిపించేది పెన్నానది. మా ఇంటి వెనుక ఇంకేమీ ఇండ్లువుండేవి కావు, మా ఓనర్ల తాలూకు చేనేత మగ్గాలు, పశువల శాలలు కనిపిస్తుంటాయి, వాటి కాంపౌండ్ వాల్ అయినపిమ్మట, బీడుపడిన పొలాలు, వాటి తర్వాత నది.  ఈ బీడు భూములలోనే పెద్ద వృక్షం ఒకటి వుండేది. అది ఏ చెట్టో నాకు సరిగ్గా గురుతు లేదు. పిల్లతనం ఉత్సాహంలో తెలిసేది కాదు గాని, అదేమి పెద్ద సేఫ్ ఎన్విరాన్‍మెంట్ కాదని ఇప్పుడనిపిస్తోంది.  పూర్తిగా రాంగోపాల్ వర్మ హారర్ సినిమాలకు సరిపోయే నేపధ్యం.
ఇక అసలు కథలోకి వద్దాం.
ఆ వృక్షం ఏదయితే వుందో దానిపై బోలెడు పక్షులు, కోతులు వుండేవి. కోతులు పగలంతా నిరంతరం పోట్లాడుకోవటం, పరిగేత్తి గెంతులెయ్యటం, గట్టి గట్టిగా కిచకిచలని మించిన స్థాయిలో అరచుకోవటం చేస్తువుండేవి . ఇక పక్షుల విషయానికి వస్తే అవి తెల్లవారు ఝామున, సాయంసమయాన  కిలకిలారావాలతో తెగ చిరాకు పెట్టేవి. అయితే రాత్రయ్యేటప్పటికి అవన్నీ నిశ్శబ్దంగా అయిపోయేవి. చిత్రమైన విషయం ఏమిటంటే,  రాత్రుళ్ళు నిశ్శబ్దంగా వుండే ఈ జీవులన్నీఒక్కోసారి అరుదుగా, రాత్రిపూట కూడా వున్నట్టుండి తీవ్ర సంచలనం చేసేవి. చాలాసేపటి తర్వాత అన్నీ సద్దుమణిగేవి. అదెందుకో మాకర్థం అయ్యేది కాదు అప్పట్లో (అఫ్‍కోర్స్ ఇప్పటికీ అనుకోండి).
కడపజిల్లాలో ఎండాకాలం చాలా భయంకరంగా వుంటుంది. పగలంతా చండప్రచండంగా మార్తాండుడు తన ప్రతాపం చూపిస్తాడు, ఇక రాత్రంతా ఉక్కపోత. ఈ కారణం వల్ల రాయలసీమలో ప్రజలు రాత్రిళ్ళు ఇంటిముందర ఆరుబయల్లో పడుకుని నిద్రపోయేవారు. మేడలున్న వారు మేడలపై పడుకొనే వారు. ఇది చాలా సహజమైన విషయం అక్కడి ప్రాంతాలలో. చిత్రంగా మా వీధీలో ఎవ్వరూ కూడా ఇలా ఓపెన్ ఎయిర్‍లో పడుకొనేవారు కాదు. ఇప్పుడు గుర్తొస్తొంది ఆ సంగతి కూడా.
మా కుటుంబం మాత్రం మేడపై ఓపెన్ ఎయిర్లో పడుకొనే వారం నిశ్చింతగా. రాత్రి ఎనిమిది, ఎనిమిదిన్నరకల్లా పడుకోనేవారం ఆ రోజుల్లో. నౌకర్లు మంచాలు, దోమతెరలు ఏర్పాటు చేసి వెళ్ళే వారు. కబుర్లు చెప్ప్కున్నంతసేపు చెప్పుకుని క్రమంగా హాయిగా నిద్రలోకి జారుకునే వారం.
మా అప్ప మాత్రం మా  గోలకి దూరంగా, పైమిద్దె పైకి వెళ్ళి పడుకొనే వారు. మేం పిల్లలం వెళ్ళి త్రాగే నీళ్ళ చెంబు, గ్లాసు పెట్టి వచ్చే వారం. మా అప్ప ట్రాన్సిస్టర్ తీసుకుని పైకి వెళ్ళి ఆకాశవాణిలో ఇంగ్లీష్ వార్తలు విని, ఏవయినా కర్ణాటక సంగీతాన్నో, ఏదయినా చర్చావేదికో వింటూ నిద్రలోకి జారుకొనేవారు. ఆ రోజుల్లో ఇంటిపెద్దలందరి పద్దతి ఇలాగె వుండేది.
ఇక నాకు ఒళ్ళు గగుర్పొడిచిన ఒక చిన్న అనుభూతిని మీకు చెప్తాను.
ఒకరోజు రాత్రి ఇలాగే పక్షులు, కోతులు గోలగోలగా అరుస్తుంటే నాకు మధ్యరాత్రిలో మెలకువ వచ్చింది. బాగా అలసిపొయినట్టున్నారు ఇంకెవ్వరికి మెలకువ రాలేదు.  యధాలాపంగా ఆ పెద్ద వృక్షాన్ని చూసి కాస్తా అదిరిపడ్డాను. పైనున్న చెట్టుకొమ్మకు ఎవరో మనిషి ఉరివేసుకుని వేలాడుతున్నట్టు నాకు స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది. కాకపోతే తలనుండి కాళ్ళదాకా తెల్లటి నీడలాగా, మనిషి ఆకారంలో కత్తిరించిన ఒక తెల్లటి కటౌట్ లాగా వుంది తప్పనిచ్చి ఒక మనిషిలాగా జుత్తు, కాళ్ళు, చేతులు ఇలా స్పష్టంగా కనిపించలేదు. ఏదో భ్రమలెమ్మనుకుని నిద్రలోకి జారిపొయాను.  క్రమంగా కోతులు, పక్షుల చప్పుళ్ళూ మందగించాయి.
 తెల్లవారి మామూలుగానే మెలకువ వచ్చింది.భయపడాలి అని కూడా తెలిసే వయసు కాదది. అందరూ కాఫీలు త్రాగుతూవుండగా వెళ్ళి ఈ అనుభవాన్ని చెప్పాను, కాకపోతే ఉరివేసుకున్నట్టు కనపడింది అన్నది మినహాయించి ఏదో తెల్లటి ఆకారం కనపడింది అనె చెప్పాను.  ఉరి గిరి అంటే వయసుకు మించి మాట్లాడుతున్నానని కేకలేస్తారేమోనని కాస్తా భయపడ్డాను.
నేనూహించినట్టే అంతా తేలిగ్గా కొట్టేశారు, ఉత్తి భ్రమ అయివుంటుందని, నిద్రలో కలవచ్చివుంటుందని తీర్మానం చేసేసి ఆ విషయం అంతటితో ముగించారు.
ఇది జరిగిన కొన్ని రోజులకి ఇంకో చిత్రం జరిగింది.
మా పెద్దక్కయ్య అప్పుడు గర్భిణి. మా అక్కయ్య బయటపడుకోకుండా మేడపైనే వున్న పెద్ద గదిలో పడుకొంది. ఆమెకు తోడుగా మా చుట్టాలావిడ ఒకరు పడుకొనే వారు. మేమంతా మేడమీదే, ఆగది బయట ఆరుబయల్లో పడుకోని ఉన్నాం. మా నాన్నగారు పై అంతస్థులో ఆరుబయల్లో పడుకుని వున్నారు. 
ఒక సారి మధ్య రాత్రప్పుడు మా చుట్టాలావిడకి మెలకువ వచ్చి చూస్తే ప్రక్కనే మంచి వర్చస్సుతో కూడిన ఒక పెద్ద ముత్తైదువ కూర్చుని చిరునవ్వుతో పలకరించిందట. ఆమెవరో తెలియకున్నా మా చుట్టాలావిడ మొహమాటానికి చిరునవ్వు నవ్విందట. ఆ తర్వాత ఆమె చాలా చక్కగా కబుర్లు చెప్పి వెళ్ళిపోయేదట.
ఇలా కొన్ని రోజులు జరిగిందట. ఆ వచ్చినావిడ ఒకోసారి చాలా ఉత్సాహంగా కబుర్లు చెప్పేదట, ఒక్కోసారి దిగులుగా వుండేదట. ఒక్కోసారి అకారణంగా కోపం తెచ్చేసుకుని కర్ర తీసుకుని ఎడాపెడా మా చుట్టాలావిడని కొట్టేసేదట.
ఇంకా చిత్రమైన విషయమేటిటంటే ఆ వచ్చే ఆవిడ (దెయ్యం?) ఒక్కోరోజు ఒక్కో వ్యక్తి రూపంలో కనపడేదట. అదీ బ్రతికున్నవారి రూపాలలోనే. సాక్షాత్తు  అప్పటికి బ్రతికే వున్న మా దగ్గర బంధువుల రూపాలలోనే వేర్వేరు రూపాలతో వచ్చేదట.
ఇవేవీ ఆమె మాకు చెప్పేది కూడా కాదు. ఒక సంఘటన జరిగే దాకా. ఆ  సంఘటన ఏంటో చెపుతాను వినండి.
ఇదే అన్నిటికన్నా తీవ్రమయిన సంఘటన. అయితే ఒకటి మాత్రం నిజం. ఏ సంఘటనలోనూ ఎవ్వరికీ అపకారం గాని, గాయాలు గానీ కలుగలేదు.
అది మంచి పున్నమి రాత్రి. అంతా పడుకొని వున్నాం. నేను, మా ఇద్దరక్కయ్యలు, మా అమ్మగారు, మా పెద్దన్నయ్య మొదటి అంతస్థు ఆరుబయల్లోనూ, మా పెద్దక్కయ్య, చుట్టాలావిడ ఈ ఇద్దరూ  గదిలోనూ, మా నాన్నగారు పై అంతస్థు ఆరుబయల్లోనూ ఇలా ఎవరి స్థానాలలో వాళ్ళు పడుకుని ప్రశాంతంగా పడుకుని వున్నాం.
సాధారణంగా మా నాన్నగారు దేనికీ పెద్దగా ఉద్వేగానికి గురవ్వరు. ఆయనకి మూఢనమ్మకాలు కూడా ఏమీ లేవు. పిచ్చి పిచ్చి నమ్మకాలు, తాయెత్తులు గట్రా సెంటిమెంట్లు కూడా ఏమీలేవు. అలాంటి కథలు ఎవరయినా చెపితే కూడా నవ్వి వదిలేస్తారు.
సడెన్‍గా మెలకువ వచ్చి లేచి కూర్చున్నాను ఒక రాత్రి. మేడపైనుంచి దిగి వచ్చినట్టున్నారు మా నాన్నగారు. ఆయన బనీన్ అంతా చెమటతో తడిసి పోయుంది. బాగా ఆయాస పడిపోతున్నారు.
అప్పటికే అందరూ లేచి ఆయన చుట్టు కూర్చుని ఆయనని సేదతీరుస్తున్నారు.
నేను వెళ్ళి మాఅమ్మగారిప్రక్కనే కూర్చున్నాను. నాకర్థమయినదాన్ని బట్టి ఆయన అప్పుడే ఒక ఆశ్చర్యకరమైన సంఘటనని చూశారు. అదేంటంటే...........
*****
ఎప్పట్లాగే ఆకాశవాణిలో ఇంగ్లీష్ వార్తలు విని, కాసేపు సంగీతమేదో విని ట్రాన్సిస్టర్ రేడియోని ఆపేసి నిద్రకుపక్రమించారట మా నాన్నగారు ఆరాత్రి కూడా.

ఒక రాత్రప్పుడు ఎవరో తట్టిలేపుతున్నట్టనిపిస్తే మెలకువ వచ్చిందట. మెలకువ వచ్చి కళ్ళు కూడా తెరవకముందే ఆయనకి పక్షుల గోల, కోతుల అలజడి వినిపించిందట. ఏంట్రా తెల్లవారిందా అని అనుకుని కళ్ళు తెరిచి చూస్తే ఇంకా చీకటి వీడలేదు.
అప్పుడు వినిపించిందట ఆయనకి "ఒరే హనుమంతుడూ (మా అప్ప పేరు హనుమంతరావు గారు) బావున్నావా?" అన్నపిలుపు ఆప్యాయంగా.
అప్పుడు చూశాడట మానాన్నగారు రమణమ్మని (పేరు మార్చబడింది).
ఆవిడ మాకు దూరపు బంధువు. కాని వారి కుటుంబంతొ మాకు బాగా సాన్నిహిత్యం వుంది . మా నాన్న గారికంటే బాగా పెద్దావిడ ఆమె. అందుకే ఆయనని ’ఒరె, నీవు అని ఏకవచనంతో సంబోధించే చనువు వుంది ఆవిడకి. రమణమ్మగారు పెద్దముత్తైదువ. అప్పటికే అరవైపైన వుంటాయి ఆవిడకి. పెద్ద కుంకుమ బొట్టు, సోడాబుడ్డి లాంటి కళ్ళజోడు, చింపిరి జుత్తు, మడతలు పడి నలిగిపోయిన కాటన్ చీర, ఆవిడ అప్పుడే ప్రయాణం చేసొచ్చినట్టుంది.
చాలాసేపు అప్యాయంగా మాట్లాడిందిట,  అందరి గురించి పేరు పేరునా క్షేమసమాచారాలు అడిగి కనుక్కుందిట. వాళ్ళ ఊరి విశేషాలు, క్షేమ సమాచారాలు తెలియజెప్పిందిట. ఆవిడ నిజంగానే మా రమణమ్మ అత్త అనే అనుకున్నాడట మా నాన్న.
ఆవిడ ప్రవర్తన తేడాగా ఏమీ అనిపించలేదు. బహుశా అప్పుడే ప్రయాణం చేసొచ్చినట్టుంది. అలసటగా కూడా వుంది.  అయినా సరే వచ్చి పలకరించాలని పైకి వచ్చి మాట్లాడిస్తోంది అనే అనుకున్నారట.
కాసేపయ్యాక  ’పదరా క్రిందకెళదాం అందరం కలిసి కూర్చుని మాట్లాడుకోవచ్చని’ చెప్పి నడవటం మొదలెట్టింది రమణమ్మ.
ఆవిడ వెనుకే మానాన్నగారు కూడా నడవటం మొదలెట్టారు. మేడపైన సగం దాకా వచ్చాక , ఆవిడ మెట్లున్న వైపునకు కాకుండా తిన్నగా ముందుకే వెళుతోందట. అలాగే ముందుకు వెడితే  పారపెట్ వాల్ కూడా లేని ఆ మూడంతస్తుల మేడపై నుంచి కింద పడటం ఖాయం. క్రింద మా ఓనర్ల తాలుకు పశువుల శాల, మగ్గాలు వున్నాయి.
’రమణమ్మా అలా కాదు, ఇటు వేపు’ అని మా నాన్న హెచ్చరిస్తూనే వున్నా కూడా ఆవిడ ఇక ఏమీ పలక్కుండా అలాగే ముందుకే వెళ్ళి వెళ్ళి అలాగే నడచుకుంటు, ఫ్లోరింగ్ అయిపోయిన తర్వాత, కాసేపు గాల్లోనే నడిచి ఆపై అలాగే నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోయి చూస్తూ వుండగానే గాల్లో కలిసిపోయిందట.
అప్పుడు కలిగింది భయం మా నాన్నగారికి, మొదటి సారి.
పెద్దగా కేకలు పెట్టుకుంటు పరిగేట్టుకుంటు క్రిందికి వచ్చేశారు.
అదీ జరిగింది.
ఇది ఏదో సినిమాలో అయితే చూడటానికి బాగుంటుంది కాని ఒక సామాన్యమయిన మనిషికి అస్సలు ఎన్నడూ ఊహకుకూడా రాని విధంగా ఇలా జరిగితే ఎలా ఉంటుందో వివరించటానికి మాటలు చాలవు. ఆ రాత్రి ఎవ్వరికి నిద్ర లేదు. అలాగే చర్చించుకుంటూ వుండిపోయారు పెద్ద వాళ్ళందరు.
ఇది భ్రమనా నిజమా అని చాలా సేపు విచికిత్సకి గురయ్యారు. ఏదయినా పీడకల వచ్చిందేమోనని కూడా అనుకున్నారు. ఘంటాపదంగా మా నాన్నగారు అది నిజంగా జరిగిందేనని నొక్కివక్కాణించారు.
ఈ హడావుడికి గదిలో పడుకున్న మా చుట్టాలావిడ కూడా బయటకు వచ్చి జరిగిందంతా విని, అప్పుడు ఏకరువు పెట్టింది తన అనుభవాల్ని.
అందరికీ మిడిగుడ్లు పడ్డాయి.
తరువాత ఉదయాన్నే రమణమ్మ వాళ్ళ ఊరికి ఎస్.టీ.డీ కాల్ బుక్ చేసి మాట్లాడితే ఆవిడ నిక్షేపంగా వున్నారని తెలిసింది.
ఇలా లాజిక్‍కి అందని సంఘటనలు జరిగాయి ఆ ఇంట్లో. అయినా మా వాళ్ళు ఇల్లు మార్చాలని ఏమీ అనుకోలేదు.
మరో ఆరునెలలకు మా నాన్నగారికి నూజివీడు ట్రాన్స్ఫర్ అయ్యింది.
అంతే ఇంతకు మించి ఏమి జరగకున్నా, మాటల్లో వ్యక్త పరచలేని ఒక విధమైన్ ఉద్విగ్నతకి గురవుతాము మా ఇంట్లో అందరమూ ఈ సంఘటనల్ని తలుచుకున్నప్పుడల్లా.

****
"ఓ! మై గాడ్ ఇదంతా నిజమా!" గుడ్లు తేలేసింది నా శ్రీమతి.

ఇంతలో రోడ్డుపై ఎవరో ఒక ముసలావిడ, పెద్ద ముత్తైదువ చేయి చాచి లిఫ్ట్ అడుగుతోంది. బాగా వర్షం పడుతున్న కారణంగా బస్సులు, ఆటోలు కూడా దొరకటం లేదనుకుంటా. ఆపుదామా అన్నట్టు కారును స్లోడవున్ చేశాను.
"ఏయ్ ఆపకు, స్పీడు పెంచు" ఆ కథ ప్రభావంతొ శ్రీమతి కేకేసింది.

****

ప్రియమైన పాఠకులారా, ఇప్పుడు నేను చెప్పబోయే విషయం మీకు ఖచ్చితంగా ఆశ్చర్యాన్ని కలగజేస్తుంది.
మేమా ఇల్లు ఖాళీ చేసి వెళ్ళిపోయిన అయిదారు సంవత్సరాల తర్వాత అదే ఇంట్లో అద్దెకి దిగారట మా శ్రీమతి వాళ్ళు, తన చిన్నతనంలో. చిత్రంగా వారికి ఎటువంటి అనుభవాలు ఎదురు కాలేదట. మా శ్రీమతి వాళ్ళ స్నేహితురాళ్ళు చాలానే చెప్పారట ఆ ఇంటి గురించి స్కూలుకు వెళ్ళినప్పుడు.
మాకెవ్వరూ చూచాయగా కూడా చెప్పలేదు, కానీ మాకేమో చిత్రాతిచిత్రమైన అనుభవాలు.
ఏంటొ అంతా విచిత్రం.